بهترین مراکز دیدنی ایران

نخستین موزه خصوصی ایران، موزه موسیقی اصفهان است. در این مجموعه صد ها ساز ایرانی، اجرای زنده موسیقی و نحوه جدیدی از موزه گردی وجود دارد. این موزه به لحاظ کیفیت و نحوه ارائه حقیقتا ممتاز از سایر موزه های ایران است و در سال 1395 عنوان بهترین موزه خصووصی ایران را از سازمان میراث فرهنگی دریافت کرد.

کاخ هشت بهشت از بناهای با شکوه به جا مانده در دوران صفویان است. این عمارت همزمان با سومین سالگرد پادشاهی شاه سلیمان صفوی، در سال 1080 قمری ساخته شد. بنا از 2 طبقه و بخش هایی نظیر شاه نشین و غلام گردها تشکیل شده است.

آرامگاه امامزاده احمد اصفهان از بناهای تاریخی عصر صفویه است. این بقعه، محل دفن سید جلیل سید احمد از نوادگان امام جعفر صادق (ع) است. وقتی از ورودی با شکوه می گذرید آرامگاه برخی از عالمان، شاعران و عارفان، آرامگاه امامزاده، سقاخانه و صحن برایتان نمایان می شود.

عمارت ملک التجار، بنایی تاریخی است در میان انگورستانی به قدمت افشاریان. نادر شاه افشار در زمان پادشاهی، انگورستانی را که برای مردم بود از آن خود کرد تا آن که در زمان حکومت ناصرالدین شاه قاجار این باغ به سرپرست امور مالی حکومت اصفهان رسید.

به گفته بسیاری شیخ ابو مسعود، صوفی و عارف سنی بود. او در قرن 3 قمری به اصفهان آمد و متوجه شد مردم بیشتر به سبک معاویه زندگی می کنند و احترام چندانی به حضرت علی قائل نیستند پس فکر کرد اگر به جای حج به آگاه کردن مردم بپردازد بهتر خواهد بود.

یکی از تفریحات مرسوم در اصفهان رفتن لب رودخانه و قدم زدن در حاشیه یا روی پل های زاینده رود است. پل شهرستان یا پل جی به نام پل جسر حسین نیز شناخته می شود. این پل قدیمی ترین سازه آبی زاینده رود است.

تالاب گاوخونی آخرین مقصد زاینده رود است و هر ساله گردشگران زیادی را به سوی خود جذب می کند. گاوخونی از مهم ترین تالاب های جلگه مرکزی ایران بوده و 476 کیلومتر مربع مساحت دارد. گفتنی است بخشی از این تالاب در استان یزد قرار گرفته است.

شیخ بهایی برای آب رسانی به کل شهر اصفهان از زاینده رود طرحی اندیشیده بود. او نهرهایی منشعب از زاینده رود ساخت و آن ها را در سر تا سر شهر گستراند. این نهرها مادی نامیده می شوند. مادی فرشادی از معدود مادی هایی است که آب دارد.

قلعه کرشاهی، ساختمانی قدیمی با قامت خمیده است. این قلعه در همان روز های ابتدایی ساخت خود به عنوان قلعه ای برای حفاظت از هجوم بیگانگان و مغول ها استفاده می شد، اما بعدها به دلیل متروک و فراموش شدن به محلی برای راهزن ها تبدیل شد.

پل مارنان مانند سایر پل های رودخانه زاینده رود، به منظور وصل کردن روستاهای شمالی و جنوبی زاینده رود به یکدیگر ایجاد شده بود. اطلاعات دقیقی از زمان ساخت پل مارنان وجود ندارد، اما می دانیم این پل هم زمان با پل شهرستان وجود داشته است.