مرتب سازی براساس:
عمارت شقاقی یا خانه کوشک یا ماندالا مربوط به دوره رضا شاه پهلوی می باشد. عمارتی بیضی شکل در یک زمین 1550 متری با یک معماری به سبک معماری خانه های دوره قاجاریه و ترکیب آن با معماری اروپایی است. نمای داخلی و بیرونی این خانه به قدری زیبا و هنرمندانه تزیین شده است.
دبیرستان امامیه جنب کلیسای ژاندارک در خیابان لاله زار در سال 1260 هجری خورشیدی برای دختران راهبه به درخواست فرانسوی ها در زمان محمدشاه قاجار ساخته شد. این مدرسه صرفا برای تحصیل دختران غیر مسلمان و خارجی در زمینی متعلق به مشیرالدوله و در جنب خانه وی ایجاد شده بود.
خانه شهید رجایی هم مانند خانه دکتر شریعتی و پرفسور حسابی نه به خاطر هنر معماریش بلکه به خاطر روح بلند و سبک زندگی صاحبش مورد توجه واقع شده است و از سال 1373 به موزه تبدیل شد. خانه ای 254 متری بسیار ساده که تا سال 1373 محل زندگی همسر ایشان بوده است.
خانه محمدحسن مدرس در محله عودلاجان در واقع خانه ای است که وی از وزیر مختار فرانسه در سال 1289 اجاره کرد. وقتی مدرس به عنوان مجتهد ناظر بر مصوبات مجلس تعیین شد از اصفهان به تهران آمد و این خانه را اجاره کرد.
سقاخانه کربلایی عباس در خیابان وحدت اسلامی توسط کربلایی علی عباس گمرکچی وزیر گمرک ناصرالدین شاه در 130 سال پیش ساخته شد. از سال 1340 تا 1391 شخصی به نام آقا سید کاظم صنمواری خادم آن بود.
در سال 1315 رضا شاه پهلوی دستور داد تا ساختمانی در خور شان شهربانی بسازند که در آن از عناصر معماری ایرانی به کار رفته در تخت جمشید و کاخ های زمان هخامنشی استفاده شود. معمار این کار یک معمار خبره ارمنی به نام گابریل گورکیان بود.
در جنوب شهر تهران در همسایگی بازار بزرگ تهران خیابانی به نام مولوی وجود دارد که در زمان ناصرالدین شاه ساخته شده است. در ابتدا نام این خیابان اسماعیل بزاز بوده است ولی در زمان پهلوی اول نام شاعر بزرگ ایران زمین مولوی بزرگ را بر روی آن نهادند.
زورخانه پهلوان پور قدیمی ترین زورخانه فعال تهران است که از سال 1304 به همت حمزه علی پهلوان پور فعالیتش را در محله حسن آباد تهران آغاز کرد. حمزه علی پهلوان پور فردی خَیّر بود که تمام درآمدش را صرف زورخانه و نیازمندان می کرد.
خانه ملجیک یک خانه قجری است که در زمان ناصرالدین شاه قاجار ساخته شده است. ملیجک یا غلامعلی خان عزیزالسلطان، پسربرادرزن ناصرالدین شاه و فرزند ملجیک اول میرزا محمدخان گروسی بود. این خانه نیز مانند تمام خانه های قجری دارای یک عمارت دو طبقه است.
خیابان ناصر خسرو تا سال 1285 به عنوان بخشی از ارگ سلطنتی محسوب می شد تا اینکه قرار شد در حد و حدود تهران تغییراتی ایجاد شود، این گونه شد که خیابان ناصرخسرو از ارگ سلطنتی جدا شد و آن را ناصریه نامیدند.