بهترین ایران

اگرچه جنگل ها و دریای خزر از مقاصد گردشگری محبوب استان مازندران هستند، جاذبه های تاریخی این استان هم دست کمی از جاذبه های طبیعی آن ندارند و بازدید از آنها شما را ناامید نخواهد کرد.

حتما شما هم نام جاده هراز را تا به حال شنیده اید. هراز یکی از زیباترین جاده های بین شهری در ایران است که خود بخشی از لذت سفر به شمال کشور است و مطمئنا زیبایی های آن چیزی کمتر از مناظر طبیعی شهرهای شمالی ایران ندارد.

ایران کشور باستانی و زیبایی با تمدن ۲۵۰۰ ساله است که در هر یک از استان ها و شهرهایش پیشینه غنی ای جای گرفته و همواره گردشگران بسیاری را به سوی خود جذب می‌کند. یکی از جمله شهرستان های تاریخی ایران که از اهمیت والایی برخوردار است شهرستان آمل در استان مازندران می باشد.

مازندران یکی از خوش آب و هواترین استان های شمال ایران است که شهرها و روستاهای بی اندازه زیبایی را در خود جای داده است. این شهرها و روستاهای حیرت انگیز از جمله مقاصد همیشگی گردشگران می باشند.

قله امیری یا شاه طهماسب که با نام کهوتو و دینه ریز نیز شناخته می شود در رشته کوه فیروزکوه قرار دارد و از نظر تقسیمات کشوری در ییلاق امیری در دهستان بالا لاریجان بخش لاریجان شهرستان آمل قرار گرفته است.

دماوند، که بدون شک معروف ترین قله در سرزمین ایران، در استان مازندران، شهرستان آمل قرار گرفته است و بلندترین کوه ایران و غرب آسیا، بلندترین آتشفشان آسیا و خاورمیانه است و سومین آتشفشان مرتفع در نیمکره شرقی (پس از کوه کلیمانجارو و کوه البروس) است.

قلعه ملک بهمن که به نام های ملکه خلاء (خلا به معنی محل خلوت) و قلعه شاهاندشت هم شناخته می شود، از قلعه های بسیار قدیمی بزرگ البرز و ایران می باشد که در 96 کیلومتری جاده هراز، روستای وانا، بخش لاریجان شهرستان آمل و در 75 کیلومتری جنوب آمل قرار دارد.

مسجد آقا عباس آمل از جاذبه های گردشگری مذهبی تاریخی مازندران و یکی از آثار متعلق به دوران صفوی و قاجار است. این مسجد در شرق کلاگر محله قرار گرفته و از مساجد قدیمی آمل است و مرمت هایی بر روی بنای فعلی این مسجد انجام گرفته است.

بارزترین ویژگی مسجد امام حسن عسگری آمل قدمت آن است که بر اساس تخمین سازمان میراث فرهنگی، تاریخ بنای این مسجد به سال ۱۴۰هـ ق بر می گردد که باعث می شود قدیمی ترین مسجد آمل و کهن ترین حوزه علمیه ایران باشد.

مسجد جامع آمل یکی از مساجد جامع قديمي ايراني است که مربوط به اواخر دوران صفوی بوده و بر اساس منابع ذکر شده از سال ۱۱۰۶ به دستور شاه سلطان حسین صفوی ساخته شده و خوشبختانه پس از زلزله و آتشسوزی رخ داده هنوز پابرجاست.