ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
اینجا مکانیست که تاریخچه نیویورک مدفون است
در دل بروکلین، قبرستان گرین وود (Green Wood) قرار دارد که یکی از بزرگترین و برجسته ترین قبرستانهای ایالات متحده می باشد. در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، گرین وود منزل ابدی نخبگان شهر نیویورک در زمینه های مختلف تجارت، هنر، صنعت و سیاست بود.
در بین قابل توجه ترین ساکنان ابدی این قبرستان، می توان به ویلیام باس توئید (William "Boss" Tweed) سیاستمدار فاسد، بنیانگذار اسباب بازی فروشی اف اِی اُ شوارتز (F.A.O. Schwarz)، هاینریش اشتاینوینگ (Henry Steinway) سازنده پیانو، تاجران بزرگی چون چارلز فایزر (Charles Pfizer) و ویلیام کولگیت (William Colgate) اشاره کرد. دو تن از ساکنان اخیر گرین وود، هنرمند معروف ژان میشل باسکیت (Jean-Michel Basquiat) و لئونارد برنستاین (Leonard Bernstein) آهنگساز می باشند.
گرین وود که در زمینی به وسعت حدود 400 هکتار و در سال 1838 ساخته شد، نمونه شگفت آوری از یک قبرستان روستایی توسعه یافته است و بیشتر شبیه به یک پارک می باشد تا یک قبرستان.
گشت و گذار با جف ریچمن (Jeff Richman)، که تاریخچه گرین وود را می داند، به ما این فرصت را داد تا با تمام داستانهای پنهان شده در بناهای یادبود و سنگ قبرها آشنا شویم و آنرا با شما به اشتراک بگذاریم.
درب های ورودی قبرستان گرین وود که در منطقه پارک اسلوپ (Park Slope) قرار دارد، به سبک گوتیک طراحی شده اند.
این قبرستان 478 هکتار زمین را در بر می گیرد که شامل تپه های گرد، دره ها، آبگیرها، کلیساها و سردابها می باشد و بخشی از طرح توسعه قبرستانهای وسیع به شکل پارک است و برعکس زمینها و قبرستانهای کوچک کنار کلیساها طراحی شده.
این قبرستان بر روی انتهای آخرین صخره هایی متشکل از بقایای یخچالهای عصر یخبندان واقع شده که به شکل تپه هایی در بروکلین و کویینز در آمده است.
یکی از برجسته ترین قبرها، متعلق به دولتمرد و سناتور نیویورکی دوایت کلینتون (DeWitt Clinton) می باشد. به گفته ریچمن، پیکر کلینتون بعدها به گرین وود آورده شد. بعد از بازگشایی قبرستان، صاحبان آن فکر کردند که وجود پیکر شخص برجسته و محبوبی در آن، افراد زیادی را جذب خواهد کرد که البته این امر درست بود.
در دهه 1800، این قبرستان یکی از جاذبه های توریستی برتر آمریکا بود. در سالهای اخیر فضای خالی برای قبر جدید تمام شد اما با پیش فروش قبرها، قبرستان شروع به بازسازی آن برای جذب توریست کرد.
گرین وود یک مکان منتخب برای اهالی باکلاس نیویورک در قرن 18 و اوایل قرن 19 بوده است. به گفته یکی از مقاله های روزنامه نیویورک تایمز در سال 1866، خواسته قلبی هر نیویورکی اینست که در خیابان پنجم زندگی کند و در سنترال پارک (Central Park) قدم زده و هواخوری کند و درنهایت در گرین وود در کنار پدرش بیارامد.
از آنجاییکه مقبره اقشار مختلفی در گرین وود وجود دارد اما بنا یابود ثروتمندترین به طرز ناباورانه ای باشکوه است. این مقبره مربوط به سیاستمدار بدنام نیویورک ویلیام باس توئید می باشد که رییس حزب سیاسی تامانی هال (Tammany Hall) در دهه 1800 بوده است.
این مقبره ویلیام کولگیت، بنیانگذار محصولات کولگیت - پالمولیو و دانشگاه کولگیت می باشد.
گرین وود جایگاه چهار دریاچه یخچالی می باشد. سیلوان واترز (Sylvan Waters) بزرگترین دریاچه آن است که بوسیله آرامگاههای بزرگ پولدارترین و مشهورترین افراد احاطه شده است.
در لبه دریاچه، محل دفن امیل فایزر (Emile Pfizer) پسر چارلز فایزر، موسس کمپانی دارویی فایزر می باشد. مقبره چارلز فایزر در قسمت دیگری از گرین وود قرار دارد.
برخی از سنگ قبرها حقیقتا شاهانه می باشد که یکی از آنها متعلق به آلبرت راس پارسون (Albert Ross Parson) است، آهنگسازی که با فرهنگ مصری قرابت داشته و کتابی بنام نور جدیدی از هرم بزرگ (New light from the Great Pyramid) را در سال 1893 نوشت. هر دو نماد مسیحیت و مصری بر سنگ قبرش نمایان است.
در جلوی بعضی مقبره ها مجسمه های سگ و شیر برای حمایت از صاحبان آن وجود دارد.
این آرامگاه و محوطه گسترده آن، جایگاه هنری اُ هَومایر (Henry O. Havemeyer)، مالک کمپانی شکر دومینو می باشد که صنعت پالایش شکر را در زمان موفقیت و محبوبیت خود در دست داشته است. او بعنوان سلطان شکر نیویورک شناخته شده و خیابانی در بروکلین بنام اوست.
کلیسای گرین وود یک مکان دیدنی و شگفت انگیز است که در سال 1911 بازگشایی شد و بشکل نمونه کوچکی از ترمینال گراند سنترال (Grand Central Terminal) طراحی شده است.
این آرامگاه بزرگ هیل ساید (Hillside Mausoleum) گرین وود می باشد. فضای داخلی ساختمان شامل آبشار 5 طبقه، دو پنجره سقفی هرمی و استخرمنعکس کننده نور است.
در بالای این آرامگاه ساختمانی شکل، برخی از بهترین مناظر قبرستان نمایان است.
گرین وود بناهای یادبود بسیاری از جنگ دارد. بنای یادبود سرباز، به احترام اهالی نیویورک که در جنگ داخلی کشته شده اند، ساخته شد. بنای یادبود 10 متری که با پلاکهای نقوش برجسته، سنگ نوشته ها، مجسمه ها و محوطه گرانیتی احاطه شده و در (Battle Hill) که نقطه کلیدی بزرگترین جنگ انقلابی بروکلین است، قرار دارد.
چهار مجسمه سرباز تمام قد برنزی این بنا را حمایت می کنند. این مجسمه ها بعدها تعویض شدند. نمونه اصلی از روی ساخته شده و سپس رنگ شده تا برنزی بنظر برسد. اما بعد از مدتی، از قسمتهایی ترک خورد شکست و آسیب دید و می بایست تعویض شود.
مجسمه های برنزی اصلی در دفاتر قبرستان هستند. این مجسمه بعنوان نمونه اصلی و اولیه مظهر پیاده نظام در سراسر کشور استفاده می شود.
در اواخر دهه 1800، گرین وود، تدفین جانباختگان جنگ داخلی را بصورت رایگان انجام می داد. در ابتدای سال 2002، ریچمن و گرین وود پروژه ای عظیم برای احترام و یادبود 3300 جانباخته جنگ داخلی برپاکردند. بخش اصلی این پروژه شناسایی برخی از دفن شدگان این قبرستان بود که سنگ قبری نداشتند.
ریچمن با مقایسه نقشه قدیمی قبرستان، نامهای ثبت شده متوفیان گرین وود و لیست گروهانهای نیویورک و بروکلین، سربازان را شناسایی کرد. دکتر کونراد یوآکیم (Conrad Joachim) و چارلز یوآکیم (Charles Joachim) که در این عکس نشان داده شده اند، پدر و پسری از یک گروهان بوده اند.
در 144مین سالگرد جنگ بروکلین، گرین وود از مجسمه برنزی مینرو (Minerva) الهه رومی و مظهر خرد، پرده برداری کرد. هزینه ساخت آن توسط چارلز هیگِنز (Charles Higgins) که ثروتش را از هیگِنز ایندیا اینک (Higgins India Ink) بدست آورده بود پرداخت شد. مقبره وی در پشت مجسمه قرار دارد.
این مجسمه در بالاترین نقطه طبیعی بروکلین قراردارد و نمای بسیار عالی از منهتن را دارد. مینرو روبروی خواهرش، مجسمه آزادی قرار دارد و گفته می شود که بسیار مورد احترام بوده است.
این مقبره ویلیام هول بروک بیرد (William Holbrook Beard) است، هنرمندی که شهرتش بخاطر نقاشیهای طنز و انتقادی درغالب حیوانات می باشد. معروفترین نقاشی او نبرد گاوها و خرسها در مقابل وال استریت است.
و این مقبره چارلز آدولف شیرِن (Charles Adolph Schieren) و همسرش می باشد. او شهردار بروکلین در اواخر دهه 1800 بود. 26 شهردار قبل از او بوده اند که 23 تن از آنها نیز در گرین وود دفن شده اند. مجسمه بالای سنگ قبرش فرشته مرگ می باشد.
دو هام می (Do-Hum-Me) پرنسس سرخ پوستان سک (Sac Indians) از کنزاس بود. او در سن 18 سالگی به همراه شوهرش کاو هیک کی (Cow-Hick-Kee) به اجرا در موزه آمریکایی بارنوم (P.T Barnum) پرداختند. او مریض شد و پس از مدت کوتاهی در سال 1843 فوت کرد. موزه بارنوم هزینه بنای یادبود او را متقبل شد.
این مقبره متعلق به جیمز کریتون (James Creighton)، اولین قهرمان ملی بیسبال در اواسط دهه 1800 می باشد. معروفیت او با پیشگامی ایده ضربات سخت و چالش برانگیز ضربه زننده و گیرنده توپ است. بنای یادبود او با کمکهای نقدی افراد زیادی از جمله شبکه برنامه های تفریحی و ورزشی کیت اولبرمن (ESPN’s Keith Olbermann) ترمیم و بازسازی شد.
وایکوف ون در هوف (Wyckoff Van Derhoef) منشی سابق شرکت آتش نشانی شهر ویلیامزبرگ (Williamsburg City Fire Company)، یکی از قربانیان تایتانیک نیز در گرین وود دفن شده است.
این مقبره الیاس هاو (Elias Howe Jr) مخترع چرخ خیاطی می باشد.
سگ او نیز در پشت مقبره خانوادگی دفن شده است. این سنگ قبر سگ اوست.
یکی از پربازدیدترین مقبره ها، متعلق به هنرمند نقاشیهای دیواری ژان میشل باسکیت می باشد، هنرمندی که تحت حمایت اندی وارهول (Andy Warhol) بوده و بعنوان نقاش افسانه ای زمان خودش شناخته شد. او در سن 27 سالگی در اثر مصرف بیش از حد هرویین جان باخت.
یکی از بیشترین قبرهای جستجو شده متعلق به آهنگساز معروف، لئونارد برنستاین می باشد. او آهنگ فیلم وست ساید استوری را نوشته و رهبر ارکستر فیلارمونیک نیویورک به مدت یک دهه بوده است.
همه قبرها نشانی از شخصی معروف نیست. بنای مرلو ولتا (Merello Volta) برای احترام به دختر نیوجرسی ساخته شد. او توسط یکی از خدمتکاران خانوادگیش در دهه 1930 کشته شد.
هنری جرج (Henry George) یک اقتصاد دان معروف آمریکایی در دهه 1800 بود که از قانون پرداخت مالیات توسط صاحبان زمین و املاک بجای مالیات وارده بر حقوق حمایت کرد. در سال 1897 زمانیکه بر اثر سکته مغزی در گذشت بیش از 100 هزار نفر برای مراسم ادای احترام حاضر شدند.
پیتر اف دیلی (Peter F. Dailey) یک کمدین انتقادی و محبوب در دهه 1890 بود. سنگ نوشته روی قبر وی اینست: او خندید و دنیایی با او خندید.
این سنگ قبر که در زمین مدفون شده بود و تیم بازسازی گرین وود چند سال پیش آنرا بیرون کشیدند، متعلق به کورت لند همپستد (Cortland Hempstead)، مهندس ارشد کشتی بخار لکسینگتون (Lexington) می باشد. این کشتی یکی از لوکس ترین کشتی های زمان خود بوده که در سال 1840 بر اثر آتش سوزی غرق شد.
این قبرستان اخیرا برنامه ساختن یک بنای یادبود برای قربانیان سانحه هوایی سال 1960 بین دو خط هوایی آمریکا را دارد. در این سانحه همه 134 مسافر کشته شدند و حتی بقایای اجسادی که قابل شناسایی نبودند به گرین وود آورده شدند.
منبع: businessinsider
