ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
آیا تا به حال فکر کرده اید که زندگی در شمالی ترین، سردترین یا خشک ترین نقاط جهان چگونه خواهد بود؟ خوب، افرادی هم هستند که مجبور نیستند این را تصور کنند، چون در چنین شرایطی زندگی می کنند. چه زندگی در بام واقعی جهان در سوالبارد باشد، چه در گرمترین مکان در اتیوپی، آنها زندگی روزمره خود را در برخی از نامناسب ترین مکان های روی زمین می گذرانند.
1. سوالبارد (Svalbard)، نروژ
اگرچه فاصله مجمع الجزایر سوالبارد به قطب شمال نزدیک تر از نروژ است، اما اینجا شمالی ترین سکونتگاه جهان را در خود جای داده است. با جمعیتی بیش از دو هزار نفر، شهر لانگ یربین بزرگترین جامعه مسکونی این مجمع الجزایر است. ساکنان آن در اسوالبارد محل زندگی خود را با تقریبا 2500 خرس قطبی سهیم هستند. در حالی که خرس ها به ندرت وارد خود شهر می شوند، هر ساکنی که مرزهای لانگ یربین را ترک می کند طبق قانون ملزم به حمل سلاح گرم برای دفاع از خود است. لانگ یربین که در ابتدا یک محل استخراج معدن زغال سنگ بود، اکنون بسیاری از ساکنانش در موزه ها، هتل ها یا رستوران ها کار می کنند.
اگر قصد سفر به سوالبارد را دارید، باید برای روزها و شب های بسیار طولانی آماده باشید و منظور من از "واقعا طولانی"، "بی پایان است." از آوریل تا پایان آگوست، یک روز با روز دیگر ترکیب می شود، زیرا خورشید هرگز در سوالبارد غروب نمی کند. این ممکن است جذاب به نظر برسد، اما واقعا می تواند فعالیت های وابسته به برف مانند سورتمه سواری با سگ و اسنوموبیل سواری را که این مجمع الجزایر به واسطه آنها مشهور شده است را کاهش دهد. علاوه بر این، این موضوع واقعا می تواند برنامه خواب شما را به هم بزند.
زمانی که از نور مداوم خورشید خسته شدید، زمان زمستان بی پایان فرا رسیده است. از نوامبر تا فوریه، خورشید به طور کامل ناپدید می شود و سوالبارد در یک شب بسیار طولانی فرو می رود. اما برای علاقه مندان به تماشای ستارگان و ورزش های زمستانی، این بهترین زمان برای بازدید است. فقط مطمئن شوید که مجوز حمل اسلحه و یک جفت لباس زیر گرم به همراه داشته باشید.
2. کوبر پدی (Coober Pedy)، استرالیا
کوبر پدی یکی دیگر از شهرهای معدنی است که بر خلاف لانگ یربین، در زیرزمین است. در بیش از 1600 کیلومتری شهر کانبرا، پایتخت استرالیا، دمای روی زمین در کوبر پدی می‌تواند در تابستان به 49 درجه سانتیگراد برسد و بارندگی هم در آن کم باشد. علیرغم گرمای طاقت فرسا، این زمین زمانی منبع غنی استخراج عقیق بود و پس از جنگ جهانی اول، مردم به آرامی شروع به تبدیل کردن معدن های متروکه به اقامتگاه های دائمی برای فرار از دمای روی زمین کردند.
در حالی که این خانه های زیرزمینی دارای اینترنت و برق هستند، به دلیل آب و هوای خشک اغلب آب در آنها کمیاب است. 80 درصد از جمعیت محلی در داخل خانه هایی از جنس ماسه سنگ زندگی می کنند. در حالی که ممکن است فکر کنید وضعیت زندگی آنها با تاریکی و ترس از فضاهای تنگ همراه است، ساکنان از کلیساها، کافه ها و کتابفروشی های شهر زیرزمینی خود لذت می برند و برای فرار از گرما سپاسگزار هم هستند.
3. دالول (Dallol)، اتیوپی
مردم آفار دالول احتمالا با ساکنان کوبر پدی همدردی چندانی ندارند. آنها شهر خود را "دروازه جهنم" می نامند، زیرا دمای آن به 63 درجه سانتیگراد می رسد و گرم ترین مکان مسکونی روی زمین محسوب می شود. از آنجایی که دالول بالای یک آتشفشان فعال قرار دارد، ایستادن در یک مکان حتی برای چند دقیقه می تواند کفش های شما را ذوب کند.
این شهر 480 کیلومتر با پایتخت اتیوپی آدیس آبابا فاصله دارد. مردم دالول برای سازگاری با آب و هوای نامساعد، از رنگ هایی روی خانه‌ها، اشیا و لباس های خود استفاده می کنند که نور خورشید را منعکس می کند. آنها همچنین از این آب و هوا استفاده کرده اند و تکنیکی را ابداع کرده اند تا آب خود را گرم کنند و در عین حال آن را از باکتری ها نیز پاک کنند.
4. اویمیاکون (Oymyakon)، روسیه
اگر گرمای دالول را تحمل کرده اید و مشتاق خنک شدن هستید، سریع ترین راه برای کاهش دمای بدن، سفر به سیبری است. به طور خاص در اویمیاکون، دما در زمستان به منفی 32 درجه سانتیگراد می رسد و تنها تنفس هوای بیرون می تواند کشنده باشد. با این حال، این موضوع مردم یاکوت را که از قرن سیزدهم در منطقه اویمیاکون زندگی می کنند، از زندگی در اینجا منصرف نکرده است.
جای تعجب نیست که مردم محلی (که تعداد آنها تنها 500 نفر است) درست مانند ما لباس نمی پوشند. آنها خود را با پشم مرینوس و خز حیوانات می پوشانند که حتی از گران ترین ژاکت های کانادا گوس (Canada Goose) هم گرمای بیشتری فراهم می کند. این فقط مربوط به لباس نیست، آنها همچنین از عینک های شکاف دار ساخته شده از سم حیوانات برای محافظت چشمان خود در برابر بادهای 160 کیلومتر در ساعت استفاده می کنند. آنها خود را با یک رژیم غذایی ثابت از شیر گوزن شمالی و اسب و گوشت گاو تغذیه می کنند که مواد لازم بدن را با ریزمغذی ها و کالری کافی برای مبارزه با این شرایط دشوار تامین می کند.
5. صحرای آتاکاما (Atacama Desert)، شیلی
برخی از مناطق صحرای آتاکاما 400 سال است که بارندگی نداشته اند. با وجود خشکی، قبیله آتاکامنو از قبل از امپراتوری اینکاها در این صحرا زندگی می کرده اند. زمین این منطقه اغلب با مریخ مقایسه می شود و در واقع، ناسا از این صحرا برای آزمایش ابزارهای خود برای ماموریت های مریخ استفاده می کند. خاک اینجا خشک تر از هر خاک دیگری روی زمین است، در واقع چنان خشک است که هیچ موجود زنده ای در آن وجود ندارد. کشاورزان باید شاخ گاوهای تازه کشته شده را برای جذب حشرات روی زمین بگذارند و سپس زمین را بارور کنند تا محصول را افزایش دهند. مانند نبوغ مردم آفار دالول، قبیله آتاکامنو راهی برای تولید آب از هوای رقیق، بوسیله جذب رطوبت با استفاده از تورهای مهگیر (فاگ نت) پیدا کرده است.
6. ایتوکورتورمیت (Ittoqqortoormiit)، گرینلند
ایتوکورتورمیت دورافتاده ترین منطقه مسکونی در نیمکره غربی زمین است. این شهر که دارای 450 شهروند بی باک است، از ساختمان های چوبی رنگارنگ، با رنگ های آبی روشن، قرمز، زرد یا سبز، در سراسر ساحلی از صخره های صورتی و خاکستری تشکیل شده است. این یکی از تنها مکان هایی در جهان است که ساکنان آن مجاز به شکار خرس های قطبی برای گوشت هستند، زیرا جمعیت خرس های قطبی گرینلند در واقع بسیار قابل توجه است.
در این شهر تنها یک مهمانخانه، یک میخانه که یک شب در هفته باز می شود، یک فروشگاه عمومی و یک اداره پست وجود دارد. با این حال، اگر به دنبال ماجراجویی در لبه دنیا هستید، Nanu Travel سفرهای سورتمه سواری، کایاک سواری، پیاده روی و شکار را ارائه می دهد. تنها راه رسیدن به ایتوکورتورمیت با هواپیما از آکوریری (Akureyri) ایسلند، یا کانگرلوساک (Kangerlussuaq) گرینلند غربی است.
7. لا رینکونادا (La Rinconada)، پرو
اگر به دنبال مکانی برای بازنشستگی هستید، لا رینکونادا احتمالا آخرین گزینه در لیست شما خواهد بود، با این حال جمعیت این شهر به بیش از 50 هزار نفر افزایش یافته است. لا رینکونادا که بر فراز کوه آنانه آ (Ananea) در آند پرو قرار دارد، 4912 متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد و مرتفع ترین شهر جهان است. به دلیل ارتفاع، وضعیت آب و هوا در تمام طول سال یخبندان و کاملا بدون لوله کشی است. تنها دلیل این که اصلا چرا اینجا یک شهر وجود دارد؟ وجود یک معدن طلا
کار در معدن آخرین راه چاره برای مردم پرو است، زیرا کارگران استثمار می شوند و اغلب بدون دستمزد کار می کنند. تنها ماهی یک بار به آنها اجازه داده می شود هر سنگ معدنی را که می توانند از معدن خارج کنند، برای خود نگهدارند.
اگر تصمیم به بازدید از مرتفع ترین شهر جهان دارید، به خاطر داشته باشید که هتلی وجود ندارد، باید در امتداد جاده‌ای در دامنه کوه سفر کنید که به طور خطرناکی از خاک، سنگ و یخ تشکیل است و به محض رسیدن، ممکن است در نفس کشیدن مشکل داشته باشید، زیرا هوا به شدت رقیق است.
منبع: matadornetwork
