ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
وقتی که صحبت از شکم و خورد و خوراک در پایتختی به نام کلومبو (Colombo) می شود، زیبایی های بصری درست به اندازه طعم غذاهای این شهر زنده و واضح هستند.
اگر قصد رفتن به پایتخت کشور سریلانکا یعنی کولومبو را داشتید و یا همین الان در آن به سر می برید، برای شروع فقط یک نام را به خاطر بسپارید، گال فِیس گرین (Galle Face Green). این محل عظیم ترین پارک شهری در این شهر پر از بلبشو می باشد و در اصل مسیر متصل کننده پارک و ساحل این شهر تلقی می شود. این مسیر وسیع علاوه بر راه بودن، محلی برای برگزاری گردهمایی ها، جشن ها و یا در گذشته های دور، به عنوان محلی برای برگزاری مسابقات اسب دوانی ایفای نقش می کرده است. ولی امروزه بیشتر به محلی پاتوق مانند برای مزه کردن غذاهای رنگ و وارنگ خیابانی کشور سریلانکا بدل شده است. اما در گذشته و حوالی سال 1859 میلادی، چنین تفرجگاهی به دست دولت بریتانیا به وجود آمد و زاییده ذهن یک فرماندار انگلستانی به نام سیلان (Ceylon) بود. او بر این باور بود که زن هایش برای استراحت کردن نیاز به هوای تازه دارند و به همین علت، تصمیم گرفت این منطقه که پیش از این برای دفاع در جنگ ها ساخته شده بود را به فضایی سرسبز تبدیل کند.
با وجود اینکه پارک گاله فِیس نقطه ای عالی برای شروع گردش در این شهر است، اما به نظر می رسد که خوردنی ها در دیگر جاهای سریلانکا هم کم نیستند و قدم به قدم این کشور پر از غذا فروشی های کوچک است. اسنک های حاضری و بیرون بر، جزو مهمی از رژیم غذایی این ملت به حساب می آید و به قدری ارزان است که همه را سیر می کند. خلاصه در این کشور نسبت به جاهای دیگر، پول های توی جیبتان مدت بیشتری همراهتان خواهند بود. نویسنده این مطلب پس از یک دور مزه کردن تمامی غذاهای خوشمزه، لیستی از بهترین هایی که نباید از دستشان داد را در زیر آماده کرده است.
ایسو ویدای
این روزها دور تا دور این پارک توسط حلقه ای از دستفرشان احاطه شده که گاری های اغذیه فروشیشان را با چراغ های برقی رنگارنگ تزیین کرده اند. دستفروشان اسنک های ایسو ویدای که مثل بمب اتمی نارنجی رنگ هستند را با عدس های تند و میگو آماده می کنند. بعضی ها میگو را با خود عدس های تند قاطی و سرو می کنند و بعضی هم میگوها را برای تزیین، به صورت یک شکل و اندازه روی خود اسنک قرار می دهند. این اسنک های شکم سیر کن به قدری جذاب هستند که خود مردمان محلی را در هر شرایط آب و هوایی، برای خوردن به این ساحل باد خیز می کشانند. خود من بعد از اینکه چندتایی را امتحان کردم، متوجه شدم که اگر ظاهر خوبی ندارند، اما در عوض به شکل عجیبی اعتیاد آور هستند.
کاتو (Kottu)
به عنوان یک نوع غذای سریلانکایی که انگار برای بار دوم است که پخته می شود، کاتو برای اولین بار از ته مانده ادویه کاری، نان روتی (roti) یک روز مانده، سبزیجات، مقداری ادویه و گوشت قرمز یا گوشت ماهی که با هم مخلوط شده و تکه تکه می شوند تهیه شد. امروزه در کاتو دیگر از کاری خبری نیست و این ادویه به گزینه ای انتخابی تبدیل شده، تازه سرآشپزی که وظیفه تهیه این نوع غذا را بر عهده دارد به گونه ای دست به تهیه اش می زند که انگار مشغول پخت غذا در یکی از بارهای تپانیاکی کشور ژاپن است.
گروه رستورانی غیر رسمی نانا (Nana) که شعبه های آن همگی در فضای باز قرار دارند، سرتاسر پارک گاله فِیس گرین را در بر گرفته اند و معمولاً انتخاب خود مردمان محلی نیز هستند. در هر کدام از رستوران های نانا، کاتوهایی که با هشت پا، مرغ و یا گوشت گوسفند پخته می شوند، برای مشتریان بر روی بشقاب پلاستیکی که رنگ روشنی دارد سرو می شوند. غذاخوردن در اینجا به قدری جدی و اشتها آور است که عده ای را تا مرز انفجار پیش می برد. با این حال خود من این غذا را با نوشیدنی ای جی بی ترجیح می دادم. اِلِفِنت جینجِر بیر (Elephant Ginger Beer) نام ماء الشعیر سریلانکایی هاست که درون بطری های بازیافت شده ای ریخته می شود و هر کدام از شیشه هایشان به صورت استاندارد با یک نی که از بالای آن بیرون زده به فروش می رسد.
هاپِرز (Hoppers)
خود مردمان سریلانکا هم عاشق این غذا هستند. هاپِرز یک پنکیک کاسه ای شکل است که برای وعده صبحانه همراه با تخم مرغ و برای وعده شام با کاری سرو می شود. کافیه چاشنی و ادویه های دلخواه خودتون رو به این غذا اضافه کنید و فقط با پرداخت 50 روپیه یک شکم سیر غذای خوشمزه خواهید خورد. البته همیشه سر نسبت ترد بودن پنکیک و غلیظ بودن محتویات آن بحث و گفت و گو بوده اما من به شخصه معتقدم که پنکیک باید کمی ترد باشد و با ادویه کاری حسابی خوشمزه شده باشد. رستوران گرین کَبین (Green Cabin) یکی از پاتوق های سنتی برای میل کردن هاپرِز است. از طرف دیگه نیز رستوران کافه آن دِ فیفت (Café on the Fifth) هم یک گزینه قابل اعتماد و البته کمی مدرن تر برای میل کردن این غذا به حساب می آید.
ساموساس (Samosas)
چندان عجیب نیست اگر ساموساس هم در این لیست قرار داشته باشد، اما این یکی تنها اسنکی است که بیشتر از سایرین در خیابان های سریلانکا یافت می شود. این دوست داشتنی های مثلثی شکل در انواع مختلف که یا با سبزیجات و یا با گوشت پر شده اند قابل سفارش دادن هستند، البته ادویه های تند و تیز هم چاشنی اصلی این اسنک هستند. همیشه از گوشه چشم در کمین این اسنک ها بودم و به هر خیابانی که قدم می گذاشتم می دیدم که همه به خوشمزه ترین شکل ممکن ساموساس آماده کرده اند. فقط این را فهمیدم آنهایی که اندازه کوچکتری دارند خوشمزه تر هستند چرا که نسبت ترد بودن نانشان و گوشتی که درون آنها ریخته می شود کاملاً اندازه و متناسب از آب در می آید. باز هم این بحث مطرح است که چه کسی بهترین ساموساس را در شهر پخت می کند. در این مورد سالهاست که بومبای سوئیت محل (Bombay Sweet Mahal) واقع در خیابان 195 گاله (Galle Road) گوی سبقت را از رقبایش ربوده است.
ساراویتا (Saravita) و نارگیل ها
میوه نارگیل پادشاه شهر کلومبو است، از آن سبزهای کم رنگ توپی شکل و تازه که در کنار جاده های حومه شهر روی هم کوه شده اند گرفته تا ساراویتاهایی که در تفرجگاه های گردشگری به فروش می رسند، همگی از دم لذیذ هستند. ساراویتا یک جور دسر خیابانی رنگ و وارنگ است که با تکه های نارگیل بسته بندی شده در داخل برگ های فلفل بتل ساندویچ می شود و از آن خوراکی هایست که زیاد دست بچه ها می بینید. خود من در حوالی پارک گاله فِیس با دستفروشان زیادی که ساراویتا می فروختند برخورد داشتم. هر کدامشان هم یک سینی از این اسنک ها را از گردنشان آویزان کرده بودند و من را حسابی یاد دستفروشان قدیمی که در سینماها کار می کردند انداختند. مثل تمامی خوراکی های دلچسب دوران کودکی، حتی در تاریکی هم می توانستم رنگ ساخارین های این اسنک را زیر زبانم مزه کنم.
منبع: independent.co
