بهترین جهان

مسجد بیلَربی در کرانه آناتولیایِ بسفروس و در کنار اسکله بیلَربی واقه شده است. این مسجد در سال 1778 به دستور سلطان عبدالحمید به یاد مادرش رابیعا سلطان و به دست معمار طاهیر آقا بنا شده است.

ساخت مسجد بایزید که یکی از قدیمی ترین مساجد تاریخی شهر استانبول است به دستور سلطان بایزید دوم توسط معمار یعقوب شاه در سال ۱۵۰۱ شروع و در سال ۱۵۰۶ به پایان رسید. طاق‌های بالای مسجد و گنبد آن بر روی ستون‌های سنگی بنا شده‌ اند.

ساحل براوا نزدیکترین ساحل کانگو به سمینیاک است که از مراکز اصلی غذاخوری و خرید تقریبا 30 دقیقه با ماشین فاصله دارد. ماسه های خاکستری تیره و سیاه اینجا بزرگترین تالاب را در امتداد خط ساحلی کانگو در بر گرفته است.

پارک بنجاسیری مکانی برای دوستداران مجسمه است، زیرا برخی از بهترین نمونه مجسمه های تایلندی در اطراف پارک پراکنده شده اند. مهمترین آب نمای آن، اثر استاد مجسمه ساز مسیوم یپینسوی (Mesium Yipinsoy) را نشان می دهد، که روزانه 3 بار میزبان نمایش های رقص آب چند گانه است.

پارک بنجاکیتی مساحتی در حدود 208 هزار متر مربع را در بر می گیرد و درست روبروی مرکز همایش ملی سیریکیت ملکه قرار دارد. این پارک راه باریکه سرسبزی را در اطراف دریاچه بزرگ راچادا شکل می دهد که مخصوص مسیرهای دوچرخه سواری و پیاده روی است و در کل محوطه ادامه دارد.

این جنگل که مملو از درختان کاج، صنوبر، نارون ، بلوط و توس می باشد، در شرق استانبول و در ساحل اروپایی دریای سیاه و بسفروس واقع شده است.

این پارک که در ساحل بسفروس و منطقه بِبِک که همنام این پارک است قرار دارد در سال 1908 پس از اعلام قانون مشروطه دوم برای بازدید عموم باز شد.

ساحل داملاتاش حدودا به اندازه 10 دقیقه پیاده روی از غارهای زیبای داملاتاش فاصله دارد. آنچه که این ساحل منحصر به فرد می کند این است که تنها ساحل سازگار با ویلچر در آلانیا است. تعداد زیادی تخت حمام آفتاب، دوش و دسترسی آسان به دریا برای معلولان، از مزایای این ساحل می باشد.

خلیج باکو به عنوان یک بندر طبیعی و یک باشگاه قایقرانی محلی در کرانه های جنوبی شبه جزیره آب شوران و در ساحل باختری دریای خزر آرمیده. جزایری که بخشی از مجمع الجزایر باکو می باشند و عمدتا در خلیج قرار دارند. می توان از این خلیج به عنوان مکانی ایده آل برای بندر و تفرجگاه نام برد.

تاریخ ناوبری و حمل و نقل از طریق بندر باتومی به سالیانی دراز باز می گردد. از سال 1878 تا 1885 بندر باتومی به عنوان پورتو فرانکو (Porto Franco) یا بندر آزاد اعلام شد. این تصمیم با هدف افزایش حجم معاملات بندر باتومی گرفته شد، هدفی که با پیشرفت و گذشت زمان دستیابی به آن مستلزم ساختن بندری جدید بود.