موقعیت جغرافیایی بوشهر
استان بوشهر یکی از سی و یک استان ایران و یکی از استان های جنوبی است. این استان از لحاظ جغرافیایی از سمت شمال به استان خوزستان و استان کهگیلویه و بویراحمد، از شرق به استان فارس، از سمت جنوب و غرب به خلیج فارس و از جنوب شرقی به استان هرمزگان ختم می شود. مرکز این استان بندر بوشهر می باشد. این استان دارای 10 شهرستان به نام های بوشهر، دشتستان، کنگان، گناوه، دشتی، تنگستان، عسلویه، جم، دیر و دیلم است. استان بوشهر به ترتیب دارای 10 شهرستان، 24 بخش، 46 دهستان و 37 شهر و 910 آبادی می باشد.
آب و هوا
استان بوشهر در منطقه فوق حاره ای قرار دارد و به همین دلیل هوای آنجا بسیار گرم است، بارندگی در این استان بسیار کم و تبخیر آب بسیار زیاد می باشد که دلیل آن طولانی بودن مدت و فصل گرماست. اما زمستان های مناسب همراه با ابر و باران دارد.
به طور کلی آب و هوای استان بوشهر در امتداد ساحل خلیج فارس گرم و مرطوب و در قسمت های داخلی گرم و خشک است.
بهار و پاییز استان بوشهر زیاد احساس نمی شود ولی در عوض زمستان های نسبتا خنک و تابستان های گرم و خشک و طولانی دارد. فصل زمستان این استان از ماه آذر شروع و تا آخر اسفند ادامه دارد.
متوسط دما در بوشهر 24 درجه است که بیشینه دما به 50 و کمینه دما به 6 درجه می رسد. متوسط میزان بارندگی 217 میلی متر است که معمولا بین ماه های آبان تا اردیبهشت به ثبت رسیده است. مردم این منطقه به ندرت بارش برف را تجربه کرده اند. میزان متوسط رطوبت هم 71 درصد است که در ماه های خرداد و تیر به اوج خود می رسد و اکثر مردم نمی توانند این میزان شرجی را تحمل کنند.
جمعیت
طبق آخرین آمارها که مربوط به سال 1395 می باشد، جمعیت استان بوشهر 1 میلیون و 463 هزار نفر است.
نام قدیم بوشهر
بوشهر در قدیم به نام های رام اردشیر، ابوشهر، بُخت اردشیر، لیان و ریشهر بوده است.
مردم
زبان مردمان استان بوشهر با این که فارسی است اما به دلایلی دارای گویش های متفاوتی از جمله رگه هایی از بلوچی، کردی، ترکمنی و حتی رگه های از زبان های خارجی مانند انگلیسی، هلندی، هندی و عربی نیز هست. دلیل این همه تنوع زبان در گویش استان بوشهر را می توان یکی موقعیت جغرافیایی و دوری از استان های شمالی ایران و نزدیکی به کشورهای دیگر علی الخصوص عربی و دیگری ورود گروه های مختلف قومی به هنگام شکل گیری استان بوشهر دانست. برای مثال مردمان اهل جزیره شیف و بنادر کنگان و عسلویه عرب زبان هستند. دیلمی ها، گناوه ای ها و دشتستانی ها گویش لری دارند و جمی ها، قسمتی از کنگانی ها و دیری ها با فارسی لهجه دار صحبت می کنند.
مردمان این خطه 99 درصد مسلمان هستند. 1 درصد باقی مانده را اقلیت های عزیز زرتشتی، کلیمی و مسیحی تشکیل می دهند. زبان عربی زبان دوم این خطه است. زبان رایج عشایر این منطقه نیز ترکی می باشد.
تاریخچه استان بوشهر
منطقه بوشهر ابتدا تحت حکومت عیلامی ها بود. آنها این منطقه را لیان نامگذاری کردند. این منطقه به چند دلیل برای عیلامی های بسیار مهم بود، اول حفاظت های مرزهای جنوبی، دوم تجارت با همسایگان جنوبی، سوم وجود معبد ایزد بانوی بزرگ لیان و آخر وجود معبد بزرگ خدای عیلامی ها یعنی ان شوشیناک.
بعد از عیلامی ها، این منطقه تحت حکومت هخامنشیان و سپس سلوکیان و بعد از آن ساسانیان قرار گرفت. در زمان سلوکیان و ساسانیان بوشهر را ریو اردشیر و بعدها ریشهر می نامیدند. بعد از سقوط ساسانیان این منطقه به دست اعراب افتاد. پس از مدتی با روی کار آمدن نادرشاه افشار این منطقه را از دست اعراب پس گرفت و نام این بندر را بندر نادر نهاد و آن جا را تبدیل به قطب مهم کشتی سازی و پادگان نظامی کرد.
پس از مرگ نادر، این منطقه تحت حکومت یک صد ساله آل مذکور قرار گرفت و در این دوره آبادانی درخور توجهی داشت. در دوره کریم خان زند نیز بوشهر از بنادر مهم بازرگانی ایران به شمار می آمد.
بوشهر در دوره قاجاریه نیز از مهم ترین و معتبر ترین بنادر ایران به حساب می آمد به طوری که بیشتر کشورهای اروپایی در این منطقه دفتر نمایندگی تجاری دایر کرده بودند.
به دنبال جنگ جهانی اول و قیام رئیسعلی دلواری، بوشهر به دست انگلیسی ها اشغال شد و پس از اتمام جنگ جهانی اول نیز این منطقه روی آرامش ندید.
بوشهر سرانجام در سال 52 تبدیل به استانی مستقل گردید. این منطقه در دوران جنگ تحمیلی نیز نقش استراتژیکی و اقتصادی مهمی داشت.
خواهر خوانده های بوشهر
مرسین در ترکیه، حیدرآباد در هند و هرار در اتیوپی خواهر خوانده های شهرستان بوشهر هستند.
غذای استان بوشهر
1. مجبوس: غذای بسیار محبوب در استان بوشهر، نوعی مخلوط پلو که با مرغ و به همراه ادویه های فراوان، پیاز و گوجه فرنگی تهیه می شود.
2. یتیمک: یتیمک بوشهری، نوعی غذای بدون گوشت و مرغ که از ترکیب لوبیا و بادمجان تهیه می شود.
3. میگو پلو: غذای بسیار محبوب بوشهری که در آن میگو به همراه سبزیجات و ادویه جات سرخ می شود و مردم آن را به همراه پلو میل می کنند.
4. قیمه بوشهری: قیمه بوشهری کمی با قیمه های دیگر متفاوت است به طوری که گوشت آن را کاملا له می کنند و معمولا با شکر پلو میل می نمایند.
5. شکر پلو: شکرپلو بوشهری با برنج و شکر و گلاب و زعفران طبخ می شود.
6. قلیه ماهی و قلیه میگو: قلیه ماهی و قلیه میگو هر دو با تمبر هندی، پیاز و سیر سرخ کرده، سبزی گشنیز و ادویه طبخ می شوند و از غذاهای معروف و محبوب بوشهری به شمار می آیند.
7. ته انداز ماهی: ته انداز ماهی غذای مورد علاقه مردمان بوشهری مخلوط پلو از ماهی سرخ کرده به همراه پیاز و گشنیز و شوید است. ته انداز میگو نیز به همین شیوه طبخ می شود.
8. گمنه یا للک: این غذا به جای نان یا برنج همراه غذا میل می شود و طرز تهیه آن به این صورت است که پیاز سرخ کرده را کمی آب می زنند و گندم یک درجه کمتر آرد شده را بعد از جوش آمدن آب به آن اضافه و مانند برنج دم می کنند.
دسرهای استان بوشهر
1. لگیمات: شیرینی پرطرفدار بوشهری که از آرد گندم، آب، شیره خرما، نشاسته، مایه خمیر، تخم مرغ و روغن تهیه می گردد.
2. مسقطی: مسقطی با گلاب، هل، زعفران، شکر، کره، و مغز پسته طبخ می شود.
3. حلوای انگشت پیچ: این حلوا برای از بین بردن سردی غذایی مانند قلیه ماهی در کنار آن سرو می شود.
4. رنگینک: رنگینک شیرینی ساده و هم خوشمزه بوشهری است که برای تهیه آن ابتدا هسته خرما را از داخل آن درآورده و به جای آن گردو می گذارند، سپس آرد سرخ شده روی آن ریخته می گردد.
سوغاتی های بوشهر
1. گبه و گلیم
2. عبا
3. انواع محصولات حصیری
4. کوزه های سفالی
5. پنیر شیرین نخل یا پنیر خرما غاپ، قسمت میانی درخت خرما
6. خرما و فرآورده های آن مانند پنیر نخل، شیره خرما، لواشک خرما، شهد خرما، سرکه خرما
7. ارده بوشهر
8. خارک یا خرمای نارس
9. خارک پخته نوعی شیرینی
10. حلوای راشی شیرین سنتی
11. حلوا سنگک
12. حلوا پسکی مخصوص برازجان
13. مسقطی
14. انواع نان های محلی مانند نارک، گرده، بلبل، کماج
15. ترشی های بوشهری مانند ترشی انبه، لیمو عمانی، بادمجان
16. ماهی و میگو
صنایع دستی بوشهر
1. گرگوربافی: گرگور نوعی توری و وسیله صید ماهیست که به شکل نیم کره می باشد. دهانه آن برای ورود ماهی به شکل قیف است و ماهی بدون هیچ گونه آسیبی وارد آن می شود. جنس توری این وسیله از سیم فلزی گالوانیزه است.
2. عبابافی: هنر دست مردمان بوشهر است که با نخ ریسیده شده از پشم و کرک شتر بافته می شود.
3. گبه بافی: گبه بافی در استان بوشهر بسیار رایج است بطوری که این صنایع دستی همانند قالی ولی با پودهای ضخیم تر بافته می شود. رنگ نخ های گبه از مواد طبیعی تهیه می گردد و طرح و نقش های آن ها اغلب حاصل ذهن بافندگان خوش ذوق می باشد. برای بافت گبه از دار افقی استفاده می شود.
4. گلیم بافی: گلیم هم مانند گبه از اهمیت خاصی برخوردار است و توسط دستان هنرمند زنان و دختران بوشهری بافته می شود. آن ها گلیم را هم مانند گبه ذهنی طرح می اندازند. اغلب طرح های معروف بین بافندگان حوض، دانه بیگی، آیینه گل، خراسانی، آقاجاری، تهرانی و چنگ است.
5. حصیربافی: به دلیل فراوانی درخت خرما در این استان و وجود برگ و الیاف این درخت، هنر حصیربافی بسیار رایج است. عموما مردان به این هنر می پردازند و صنایعی مانند فرش حصیری تک، تویزه یا جانانی، مخرف یا زنبیل کوچک، بادبزن، کلاه حصیری، زیرداغی، کپو، و چاکان یا سبد جمع آوری خرما می بافند.
6. قالی بافی: قالی بافی از دیگر صنایع دستی استان بوشهر و حاصل دستان هنرمند عشایر ساکن روستا می باشد. قالی هم بر روی دارهای افقی و با طرح های ذهنی و بدون نقشه بافته می شوند. از جمله های طرح های قدیمی و معروف می توان به ناظم، وزیر مخصوص، ماهی درهم، کله اسبی، هیبت لو و کشکولی اشاره کرد.
دیدنی‌ها و جاذبه های طبیعی
1. بوشهر: آب انبار قوام، خانه قدیمی قاضی، خانه رئیسعلی دلواری، عمارت قدیمی ملک، منطقه باستانی ریشهر، مقبره ژنرال انگلیسی، گورستان شخاب، مسجد شیخ سعدون، کلیسای مسیح مقدس، امام زاده عبدالمهیمن، کشتی رافائل، عمارت کلاه فرنگی بوشهر، عمارت گلشن، کلیسای گئورگ، گورستان مهاجمان انگلیسی، عمارت کوتی، مدرسه سعادت مظفری، عمارت امیریه، عمارت تنگستانی، عمارت دهدشتی، گورستان شغاب، پارک جنگلی چاهکوتاه، جزیره خارک و خارکو در شمال غربی بوشهر، جزیره شیف و عباسک در شمال بندر بوشهر، موزه دریا و دریانوردی خلیج فارس، موزه مردم شناسی بوشهر
2. دیلم: خرابه های بندر سینیز، خرابه های بندر مهروبان، امام زاده امام حسن، قلعه حصار
3. گناوه: امامزاده سلیمان بین جاده گناوه- دیلم، برج خان
4. دشتستان: شاهزاده ابراهیم، گور دختر، کوشک اردشیر، تل خندق دهقاید، بقعه شیخ منصور خزاعی، آبشار زیرراه، آبشار فاریاب پشتکوه، غار چهل خانه
5. تنگستان: موزه رئیسعلی دلواری
6. دشتی: نیایشگاه مند، پناهگاه حیات وحش کوه سیاه
7. دیر: مسجد بردستان، آبگرم گنوی، گنبد نمکی جاشک بین دیر و دشتی
8. جم: کوه پَدری
9. کنگان: گورستان و منطقه باستانی سیراف، قلعه نصوری واقع در بندر طاهری، آبگرم میانلو، منطقه حفاظت شده نایبند
10. بندر ریگ: جزیره میر مهنا
11. جزیره خارک: قلعه هلندی ها، معبد پوزئیدون خدای دریا، گورستان باستانی، امام زاده میر محمد حنفیه، کلیسای قدیمی خارک، سنگ نبشته هخامنشی، پناهگاه حیات وحش خارک
12. برازجان: کاخ بردک سیاه، تل مرو، تل طلسمی، تل خندق، تل پهن، کاخ چرخاب، کاخ سنگ سیاه، دژ برازجان، کاخ کوروش، کاروان سرای دالکی، رودخانه و آبگرم دالکی، آبگرم خانیک
13. خورموج: برج قلعه خورموج، معبد کلات، امام زاده میرارم، آبگرم میراحمد، آبگرم نیکو
14. اهرم: قلعه زائر خضرخان، آبگرم اهرم، آبگرم قوچارک
15. بخش بردخون: جزایر ام الکرم، نخیلو و گرم، منطقه حفاظت شده مند، پارک ملی دریایی دیر-نخیلو
مراسم سنتی بوشهر
1. نیمه خوانی: نیمه خوانی، آوازخوانی دسته جمعی جاشوان یا خدمه های شناورها و باربران لنج ها و قایق ها برای کمتر کردن خستگی و افزودن انرژی برای کار و تلاش بیشتر است. انواع نیمه خوانی ها عبارتند از مِیداف یا پاروزنی، شِراع یا بادبان کشی، لنگرکشی، گرگورکشی، راهی کردن لنج به دریا یا اوشار می شود.
2. آیین طلب باران یا گلین: به این شکل که در هنگام خشکسالی مردم به سمت دریا می روند و با پختن آش محلی و به همراه شخصی به نام گلی یا فردی ژنده پوش مراسم دعای باران را برگزار می کنند.
3. آیین های ویژه ماه گرفتگی و خورشید گرفتگی: در هنگام این دو پدیده به پشت بام می رفتند و روی تشت مسی می کوبیدند و شعر می خواندند. شعری به این شکل که سبیل پلنگی ماه ول کن تا بیا. طبق اعتقادات سبیل پلنگی موجود خیالی که هنگام ماه گرفتگی ماه را اسیر می کند.
4. رقص یزله یا دواره: این رقص به صورت دایره ای شکل به همراه ساز نی انبان به نشانه شادی در جشن های عروسی می باشد.
5. پا اندازون: بدین شکل که عروس برای اولین بار با گرفتن کادو از پدر شوهر یا مادر شوهر پا به خانه داماد می گذارد.
6. سرتراشون: آیینی همراه با موسیقی برای اصلاح نمادین سر داماد که به همراه شاباش از طرف اطرافیان است.
7. خیام خوانی: مجلسی برای خواندن اشعار خیام گاه با ساز و آواز که با دست زدن حضار همراه است.
8. آیین موسیقی درمانی: که در آن با دو ساز کوبه ای بزرگ و یک ساز کوبه ای کوچک برای درمان شخص جن زده استفاده می شود به طوری که با نواختن آهنگ خاصی توسط بوعذار یا فرد ساز زن جن از جسم و تن فرد خارج می شود.
9. ذکر خوانی: پیرمسنی هنگام غروب آفتاب روز اول محرم با خواندن ابیاتی مردم را از رسیدن ماه محرم باخبر می کند.
10. دمام زنان: گروهی 5 تا 7 نفره شامل یک نفر اشکون زن یا دمام کوچک، دو نفر غمبرزن یا دمام بزرگ، چهار نفر زیرغمبرزن یا دمام متوسط که در عزای امام حسین (ع) بر دمام خود با شور و حرارت و به صورت ریتمیک می کوبند.
11. پامنبری: جمعی مسن با نوای خوش در کنار منبر می نشینند و نوحه می خوانند. مردم هم در بعضی جاها همخوانی می کنند.
12. هیا مظلوم، برحیدری یا یزله: افراد با گرفتن کمر فرد جلویی صف تشکیل می دهند و پس از طی مسافتی شروع به سینه زنی می کنند. این آیین روزهای تاسوعا و عاشورای حسینی است.
13. صبحدم: آیین صبحدم در روز عاشورا برگزار می شود و نمادی از وداع امام حسین(ع) با اهل بیت است. مردم در این روز با سینه زنی و نوای نوحه خوان به گرد منبر می چرخند.
ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
در وصف بوشهر بسیار جالب دیدم مشتاق هستم در صورتیکه محل اسکان خوب پیدا بشه قبل عید سری به بوشهر بزنیم