بهترین مراکز دیدنی ایران

پیر عطا، یکی از نوادگان امام موسی بن جعفر است و سید العلما پیر عطا نام گرفته بود. مشخص نیست وی در چه تاریخی فوت کرده اما متولی امامزاده می گوید مقبره و صحن اطراف آن حدود 250-300 سال پیش، در دوران قاجاریه بنا شده است.

آبش خاتون، دختر اتابک سعد بن سعد زنگی وترکان خاتون، در قرن هفتم هجری قمری ملکه ایران بوده و به عنوان تنها حکمران زن این استان شناخته می شود. ملکه آبش خاتون عروس یازدهمین پسر هلاکو خان مغول، در حدود 22 سال بر مسند پادشاهی نشست و در این بین زندگی خود را در شیراز و تبریز سپری کرد.

گنبد خشتی، مقبره یکی از نوادگان هفدهمین نسل از امام موسی به نام امیر سلطان غیاث الدین محمد بن امیر طاهر الموسی است. وجه تسمیه این بنا مصالح به کار رفته در گنبد آن است که خشت می باشد. این بنا در ابتدا در دوره تیموری ساخته شده و در دوران صفویه و قاجار تکمیل شد.

همانطور که می دانیم شهر شیراز در گذشته باستان میزبان تمدن بزرگ و امپراتوری باشکوه هخامنشیان بوده است. امروزه نیز آثار به جای مانده از این دوره ارزشمند و درخشان تاریخی، از مهمترین علل شهرت و محبوبیت شیراز در بین گردشگران خارجی و داخلی می باشد.

آرامگاه آقا محمد بید آبادی یکی دیگر از بقعه های مورد توجه اصفهانیان در قبرستان قدیمی و تاریخی تخت فولاد است. این آرامگاه علی رغم خواسته آقا محمد بید آبادی، 120 سال بعد از وفاتش بر روی قبر وی ساخته شد. او در جوار پدرش به خاک سپرده شده بود.

آرامگاه سردار مفخم اثری به جا مانده از دوران پهلوی است که در تاریخ 7 مهر سال 1381 با شماره 6309 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بنا به منظور مقبره شخصی و حسینیه به دستور صاحب قبر یعنی علی اکبر خان مفخمی ساخته شده است.

ابو بشر عمرو ابن عثمان یکی از دانشمندان زبان شناسی ایرانی و نگارنده اولین کتاب علم صرف و نحو زبان عربی بوده و با نام سیبویه شناخته می شده. به همین جهت به سیبویه نحوی نیز معروف می باشد. ویه به معنای منسوب به چیزی بودن است و سیبویه به معنای منسوب به سیب است.

مقبره پیر علمدار با قدمتی بیش از 10 قرن یکی از این آثار ارزشمند محسوب می شود. این آرامگاه مدور یکی از ابتدایی ترین مقبره ها به شمار می رود و دومین برج ایران است. آرامگاه پیر علمدار محل دفن ابو جعفر محمد بن ابراهیم، پدر ابوحرب بختیار، از فرمانروایان حکومت آل زیار است.

قدمت این بقعه به دوران حکومت عضد الدوله دیلمی باز می گردد. اولین بازسازی های آن توسط تیموریان صورت گرفت و در نهایت در دوران پهلوی مرمت گسترده ای روی این بقعه متبرکه به دستان هنرمند حبیب الله جوکار با سرپرستی مهندس پیروانی از معماران زبده آن دوره انجام شده است.

واله را می توان از شعرا و خوشنویسان مربوط به اواخر حکومت زندیه و اوایل دوران حکومت فتحعلی شاه قاجار دانست. او علاوه بر شعر و خط در فنون ادبی، عربی، عرفان، حکمت و ریاضیات نیز دانشمند بود و مورد احترام بزرگان قرار داشت.