بهترین ایران

یزد به عنوان اولین شهر خشتی و دومین شهر تاریخی ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو، و همچنین به دلیل غنای آثار تاریخی بی نظیر خود، همواره مورد توجه دوستداران معماری و گردشگران ایرانی و خارجی بوده است.

شهر یزد بناهای تاریخی بسیاری را در خود جای داده است که هر یک از آنها جذابیت های خاص خودشان را دارند و همین امر این شهر را به یکی از توریستی ترین شهرهای ایران تبدیل کرده است.

اگرچه موقعیت جغرافیایی و شرایط آب و هوایی شهر یزد باعث شده تا تهیه آب همیشه برای اهالی آن مشکل باشد، اما یزدی ها با ساخت آب انبارهای متعدد به خوبی با این مشکل مقابله کرده اند و علاوه بر این، با این ابداع آثار تاریخی ارزشمندی را در گوشه و کنار این شهر به جا گذاشته اند.

آب و هوای کویری یزد موجب شده تا نگهداری از آب در این شهر از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد و به طبع آن آب انبارهای بسیاری در سرتاسر شهر ساخته شوند. این آب انبارها معمولا درکنار بناهای دیگری نظیر مساجد، خانه ها و کاروانسراها ساخته می شدند تا راحتی اهالی شهر را برای تامین آب فراهم کنند.

آب انبار مریضان اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 11 مرداد سال 1384 با شماره 12372 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این آب انبار به نام های آب انبار مریضو و آب انبار محمد رضا نیز شناخته می شود.

تکیه روستای مقریکلا که به نام تکیه عبدالحسین خانی هم شناخته می شود، یکی از بناهای تاریخی مذهبی با معماری زیبا است که در 21 کیلومتری بابل و در روستای مقریکلا قرار دارد. این تکیه از تالاری وسیع و چند اتاق تشکیل شده است و تزیینات مختلفی از جمله نقاشی، کنده کاری و گچ بری در آن به چشم می خورد.

در مسیر جاده هراز به آمل و در فاصله پنج کیلومتر مانده به این شهر، یک جاده فرعی به چشم می خورد که از راه اصلی جدا شده و با عبور از میان جنگل، به آرامگاه امامزاده عبدالله در روستای اسکو محله می رسد.

امام زاده ساره مریم از نوادگان امام موسی کاظم بود و با نام امامزاده ساره خاتون نیز شناخته می شود. برخی نیز معتقدند ساره مریم خواهر امام رضا (ع) است. بنای بقعه در زمان حکومت ایلخانان حدود قرن 6 قمری بنا شده است.

یکی از جاذبه های مذهبی گلپایگان مقبره امام زاده سید السادات می باشد. این بقعه در حدود قرن هشتم هجری قمری ساخته شده است و از آثار به جای مانده دوره تیموریان به شمار می رود.

به فرزندان و نواده های امامان و مقبره های آنان امامزاده گفته می شود. بیشتر امام زاده ها در شهر ها و روستا های ایران است و تعداد کمتری از آن ها در عراق موجود است. دلیل این امر مهاجرت گسترده ایشان از عراق به ایران به جهت امنیت ایران است.