بهترین ایران

خانه وکیلی اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9109 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه در گذشته به صورت خصوصی مورد استفاده بوده است.

کمتر کسی است که اسم عمارت عین الدوله را شنیده باشد چون اکنون این عمارت را در تهران با نام نگارخانه برگ می شناسند. اما این عمارت گذشته ای داشته است. شاید باور نکنید اینجا زمانی محل برگزاری کنفرانس تهران بوده است.

خانه فاضل عراقی که امروزه به بیمارستان دادگستری معروف است متعلق به مستشار و رییس دیوان عالی دوره پهلوی به نام فاضل عراقی می باشد که در سال 1334 با 35 تخت بیمارستانی وقف شد تا به عنوان بیمارستان زنان مورد استفاده قرار بگیرد.

سرا امید یکی از بناهای تقریبا قدیمی تهران است و قدمت آن مربوط به دوره پهلوی اول می باشد. سرا امید از 2 حیاط و حجره های اطراف آن تشکیل شده است. از جمله تزئینات به کار رفته در سرا امید خطاطی، کاشی کاری و گچ کاری های ظریف و زیبا هستند.

خانه رهاوی یک خانه اشرافی است که در اواخر دوران قاجاریه با معماری قجری ساخته شده است و تشابه زیادی با موزه آبگینه در کاخ گلستان دارد. مانند تمام خانه های اشرافی دوران قجر دارای تالارها و اتاق هایی با سقف های مقرنس کاری شده و آینه کاری های زیبا می باشد.

خانه و باغ زیبای شاعران معاصر ایران در واقع عمارت مخبر السلطنه در خیابان دولت است. این اثر متعلق به مهدی قلی هدایت معروف به مخبر السلطنه رییس اداره گمرکات و پستخانه آذربایجان بود. وی در سالهای 1320 تا 1324 ساکن این خانه بوده است.

خانه فخر الملوک با قدمتی بالغ بر 120 سال متعلق به محمود خان وزیر، وزیر علوم و ابنیه دوره ناصرالدین شاه، دوره مظفرالدین شاه و محمد شاه قاجار بوده است. بعد از مرگ وی این خانه به دو دخترش فخرالملوک و نیرالملوک می رسد.

عمارت مسعودیه واقع در میدان بهارستان خیابان ملت، متعلق به مسعود میرزا ملقب به ظل السلطان برادر مظفرالدین شاه قاجار می باشد. این عمارت رویدادهای زیادی از سر گذرانده است. در این عمارت در حدود سال 1304 بود که اولین کتابخانه ملی ایران تاسیس شد.

قصر یاقوت یا کاخ سرخه حصار حرمسرای ناصرالدین شاه بود که در سی و نهمین سال تولدش به خودش هدیه داد. این حرمسرا 200 اتاق داشت و یک کوشک بیرونی نیز در آن ساخته شده بود.

در باب هویت صاحب این مقبره روایات گوناگونی در میان مردم بومی رواج دارد. اما آنچه که بین همه مشترک است، این است که این مقبره مربوط به مرد زیباروی نی نوازی بوده است که دختران و زنان به شوق دیدن روی او و شنیدن صدای آواز سازش تا پای این کوه می آمدند.