• کشورها
  • شهرها
  • هتل ها
  • رستوران ها
  • مراکز دیدنی
  • مراکز خرید
  • سرگرمی ها
  • بازدیدهای اخیر
  • سراسر جهان


  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه
  • کشور اندونزی در قاره آسیا - توریستگاه

درباره کشور اندونزی



قاره

آسیا

واحد پولی

روپیه اندونزی

مذاهب

اسلام, مسیحیت, هندو

مساحت

1,904,569 کیلومتر مربع

جمعیت

273,523,615 نفر

پیش شماره کشور

0062

جهت رانندگی

از سمت چپ


موقعیت جغرافیایی اندونزی
اندونزی، که به طور رسمی جمهوری اندونزی نامیده می شود کشوری در جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه، بین اقیانوس های هند و آرام است. این کشور از بیش از هفده هزار جزیره از جمله سوماترا، جاوا، بورنئو (کالیمانتان)، سولاوسی و گینه نو (پاپوآ) تشکیل شده است. اندونزی با مساحت 1,904,569 کیلومتر مربع، بزرگترین کشور جزیره ای جهان و چهاردهمین کشور بزرگ از نظر مساحت است. این کشور با بیش از 267 میلیون نفر جمعیت، چهارمین کشور پرجمعیت جهان و همچنین پرجمعیت ترین کشور با اکثریت مسلمان می باشد. جاوا، پرجمعیت ترین جزیره جهان، بیش از نیمی از جمعیت این کشور را در خود جای داده است.
دولت مستقل آن، یک نظام جمهوری متشکل از قانون اساسی و یک قانونگذار منتخب است. اندونزی 34 استان دارد که از این تعداد 5 استان دارای وضعیت ویژه ای هستند. پایتخت این کشور، جاکارتا، دومین منطقه پرجمعیت شهری در جهان است. این کشور با پاپوآ گینه نو، تیمور شرقی و قسمت شرقی مالزی مرزهای زمینی دارد. از دیگر کشورهای همسایه می توان به سنگاپور، ویتنام، فیلیپین، استرالیا، پالائو و جزایر آندامان و نیکوبار هند اشاره کرد. با وجود جمعیت زیاد و مناطق با تراکم جمعیتی بالا، اندونزی دارای مناطق وسیع بکر و دست نخورده است که یکی از بالاترین سطوح تنوع زیستی در جهان را ارائه می دهد. 
مجمع الجزایر اندونزی حداقل از قرن هفتم که امپراتوری های سریویجایا (Srivijaya) و بعدا ماجاپاهیت (Majapahit) با نهادهایی از سرزمین اصلی چین و شبه قاره هند تجارت می کردند، منطقه ارزشمندی برای تجارت بوده است. حاکمان محلی به تدریج تأثیرات خارجی را از قرون اولیه پذیرفتند و پادشاهی هندو و بودایی شکوفا شدند. بازرگانان اهل سنت و دانشمندان صوفی اسلام آوردند، در حالی که اروپاییان مسیحیت را از طریق استعمار وارد کردند. هلندی ها در بیشتر مدت حضور 350 ساله خود در این مجمع الجزایر برجسته ترین قدرت استعماری بودند، اگرچه گاهی اوقات این جایگاه به پرتغالی ها، فرانسوی ها و انگلیسی ها می رسید. مفهوم "اندونزی" به عنوان یک دولت ملی در اوایل قرن بیستم ظهور کرد و این کشور استقلال خود را در سال 1945 اعلام کرد. با این حال، تنها در سال 1949 بود که هلندی ها به دنبال یک درگیری مسلحانه و دیپلماتیک بین این دو کشور، حاکمیت اندونزی را به رسمیت شناختند. 
اندونزی متشکل از صدها گروه قومی و زبانی متمایز است که بزرگترین آن ها اهل جاوه هستند. یک هویت مشترک با شعار "Bhinneka Tunggal Ika" (وحدت در تنوع یا به عبارتی، زیاد، ولی یگانه) ایجاد شده است، که توسط یک زبان ملی، تنوع قومی، تکثر مذهبی در یک جمعیت اکثریت مسلمان و یک تاریخ استعمارگری و شورش علیه آن توسعه یافته است. اقتصاد اندونزی با تولید ناخالص داخلی اسمی شانزدهمین و با تولید ناخالص داخلی در برابری قدرت خرید، هفتمین اقتصاد بزرگ جهان است. این کشور عضو چندین سازمان چند جانبه از جمله سازمان ملل، سازمان تجارت جهانی، صندوق بین المللی پول، گروه 20 و یکی از اعضای بنیانگذار جنبش عدم تعهد، انجمن ملل جنوب شرقی آسیا، همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوسیه، اجلاس آسیای شرقی، بانک سرمایه گذاری زیرساخت آسیا و سازمان همکاری اسلامی است.

جمعیت و دین
طبق اطلاعات سازمان ملل، جمعیت اندونزی در اواسط سال 2020، 273 میلیون و 523 هزار و 615 نفر تخمین زده شده است. جمعیت اندونزی معادل 3.51 درصد از کل جمعیت جهان است و این کشور را از لحاظ جمعیت به چهارمین کشور بزرگ جهان تبدیل کرده است. 58 درصد این جمعیت در جزیره جاوا زندگی می کنند. تراکم جمعیت در اندونزی 138 نفر در هر کیلومتر مربع است و در رتبه 88 جهانی قرار دارد، هرچند تراکم جمعیت جاوا 1067 نفر در هر کیلومتر مربع می باشد. اولین سرشماری پس از دوران استعمار در سال 1961، در مجموع جمعیت 97 میلیون نفر را ثبت کرد. پیش بینی می شود این میزان تا سال 2030 به حدود 295 میلیون نفر و تا سال 2050 به 321 میلیون نفر برسد. این کشور در حال حاضر دارای جمعیت نسبتا جوانی است که سن متوسط آن 30.2 سال است (برآورد سال 2017).
گسترش جمعیت در سرتاسر مجمع الجزایر با داشتن زیستگاه ها و سطح توسعه متفاوت، از کلان شهر جاکارتا گرفته تا قبایل منزوی در پاپوآ، غیر یکنواخت است. از سال 2017، حدود 54.7 درصد از جمعیت در مناطق شهری زندگی می کنند. جاکارتا مهمترین شهر این کشور و دومین منطقه پرجمعیت شهری در جهان با بیش از 34 میلیون نفر ساکن است. حدود 8 میلیون اندونزیایی در خارج از این کشور زندگی می کنند و بیشتر در مالزی، هلند، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، هنگ کنگ، سنگاپور، ایالات متحده و استرالیا ساکن هستند.
در حالی که قانون اساسی آزادی مذهب را تعیین کرده است، اما دولت رسما فقط شش دین اسلام، پروتستان، کاتولیک رومی، هندوئیسم، بودیسم و کنفوسیوس را به رسمیت می شناسد. ادیان بومی فقط تا حدی پذیرفته شده اند. اندونزی پرجمعیت ترین کشور دارای اکثریت مسلمان جهان است که اکثریت آن را سنی ها تشکیل می دهند (99 درصد). شیعیان و احمدی ها به ترتیب 1 درصد (1-3 میلیون) و 0.2 درصد (200،000-400،000) جمعیت مسلمان را تشکیل می دهند. تقریبا 11 درصد از اندونزیایی ها مسیحی هستند، در حالی که بقیه هندو، بودایی و غیره می باشند. بیشتر هندوها اهل بالی بوده و بیشتر بودایی ها از اندونزیایی های چین می باشند.
در اندونزی تا سال 1945 تعداد قابل توجهی یهودی وجود داشت که بیشتر آن ها هلندی و برخی یهودیان بغدادی بودند. از آنجا که اکثر یهودیان پس از اعلام استقلال اندونزی از آنجا خارج شده اند، هرگز یهودیت به عنوان مذهب رسمی شناخته نشده است و امروزه فقط تعداد کمی از یهودیان باقی مانده اند که بیشتر آن ها در جاکارتا و سورابایا زندگی می کنند. در سطح ملی و محلی، رهبری سیاسی و گروه های جامعه مدنی اندونزی نقش مهمی در روابط بین ادیان داشته اند که هم مثبت بوده است و هم منفی. استناد به اولین اصل بنیاد فلسفی اندونزی، پانچاسیلا (اعتقاد به خدای یگانه) غالبا به عنوان یادآوری مدارای مذهبی عمل می کند، هرچند موارد عدم تحمل رخ داده است. اکثریت قریب به اتفاق مردم اندونزی دین را امری اساسی می دانند و نقش آن تقریبا در همه جنبه های جامعه از جمله سیاست، تحصیلات، ازدواج و تعطیلات رسمی وجود دارد.

زبان رسمی اندونزی
زبان رسمی این کشور اندونزیایی است، گونه ای از زبان مالایی بر اساس گویش معتبر آن، که برای قرن ها زبان اصلی مجمع الجزایر بوده است. در دهه 1920 این زبان توسط ملی گرایان ترویج شد و در سال 1945 با نام باهاسا اندونزی (Bahasa Indonesia) رسمیت یافت. این زبان در نتیجه قرن ها تماس طولانی با زبان های دیگر، از نظر تاثیرپذیری محلی و خارجی از زبان هایی مانند جاوه ای، سوندانی، مینانگ کابائو، هندی، سانسکریت، چینی، عربی، هلندی، پرتغالی و انگلیسی بسیار غنی است. تقریبا همه اندونزیایی ها به دلیل استفاده گسترده در آموزش، دانشگاه، ارتباطات، تجارت، سیاست و رسانه های جمعی، به این زبان صحبت می کنند. اکثر اندونزیایی ها حداقل به یکی از بیش از 700 زبان محلی صحبت می کنند که اغلب به عنوان زبان اول آن ها است. بیشتر آن ها به خانواده زبان های آسترونیایی تعلق دارند، در حالی که بیش از 270 زبان در پاپوآ در شرق اندونزی صحبت می شود. از این میان، زبان جاوه ای بیشترین استفاده را دارد.

واحد پول اندونزی
روپیه (Rp) واحد پول رسمی اندونزی است و کد ارزی آن ISO 4217 است و توسط بانک اندونزی صادر و کنترل می شود. نام "روپیه" از کلمه سانسکریت روپیاکام (rupyakam)، به معنای نقره گرفته شده است. گاهی اوقات، اندونزیایی ها نیز به طور غیررسمی از کلمه "پراک" (که در اندونزیایی به معنای نقره است) استفاده می کنند که اشاره به سکه های روپیه دارد. روپیه به 100 سن (sen) تقسیم می شود، اگرچه تورم بالا باعث شده است که تمام سکه ها و اسکناس های سن بی استفاده شوند.
این ارز در سال 1946 توسط ملی گرایان اندونزیایی که برای استقلال می جنگیدند، جایگزین نسخه ای از ارز گولدن هندی هلند (Netherlands Indies gulden) شد که در زمان اشغال این کشور توسط ژاپن در جنگ جهانی دوم معرفی شده بود. از روپیه در سال های ابتدایی معرفی آن همراه با ارزهای دیگر، از جمله نسخه جدید گولدن که توسط هلندی ها معرفی شد، استفاده می شد. 
جزایر ریائو (Riau) و نیمه اندونزیایی گینه نو (Irian Barat) در گذشته انواع مختلف روپیه خود را داشتند، اما این ارزها به ترتیب در سال های 1964 و 1971 با روپیه ملی ادغام شدند. 

تاریخچه کشور اندونزی
بقایای فسیل شده هومو اِرِکتوس، معروف به "انسان جاوا"، حاکی از آن است که مجمع الجزایر اندونزی دو میلیون تا پانصد هزار سال پیش محل زندگی انسان بوده و هومو ساپینس (انسان خردمند) در حدود 43 هزار سال قبل از میلاد به این منطقه رسیده است. مردم آسترانزیایی که اکثریت جمعیت مدرن را تشکیل می دهند، از جنوب شرقی تایوان به جنوب شرقی آسیا مهاجرت کردند. آن ها در حدود 2000 سال قبل از میلاد به مجمع الجزایر وارد شدند و با نفوذ به شرق، مردم بومی ملانزی را به مناطق شرقی راندند. شرایط ایده آل کشاورزی و تسلط بر کشت برنج در مزارع مرطوب از اوایل قرن هشتم قبل از میلاد به روستاها، شهرها و پادشاهی های کوچک اجازه داد تا قرن اول میلادی شکوفا شوند. موقعیت استراتژیک خط دریایی این مجمع الجزایر از چندین قرن قبل از میلاد باعث تقویت تجارت بین جزیره ای و بین المللی از جمله با پادشاهی های هند و سلسله های چینی شد. تجارت از آن زمان اساسا تاریخ اندونزی را شکل داده است.
از قرن هفتم میلادی، پادشاهی دریایی سریویجایا در نتیجه تجارت و تأثیر هندوئیسم و بودیسم شکوفا شد. بین قرن هشتم و دهم میلادی، سلسله های بودایی کشاورزی سیلندرا (Sailendra) و هندو ماتارام (Hindu Mataram) در داخل جاوه رونق و زوال یافتند و آثار تاریخی مذهبی بزرگی مانند بوروبودور سیلندرا (Borobudur Sailendra) و پرامبانان ماتارام (Prambanan Mataram) را به جا گذاشتند. پادشاهی هندو ماجاپاهیت در اواخر قرن سیزدهم در شرق جاوه تاسیس شد و تحت حکومت گاجه مادا، نفوذ آن در بیشتر اندونزی کنونی گسترش یافت. از این دوره در تاریخ اندونزی غالبا به عنوان "عصر طلایی" یاد می شود. 
اولین شواهد در مورد جمعیت های مسلمان شده در مجمع الجزایر مربوط به قرن سیزدهم در شمال سوماترا است. سایر مناطق مجمع الجزایر به تدریج اسلام را پذیرفتند و این مذهب در اواخر قرن شانزدهم در جاوا و سوماترا مذهب غالب بود. در بیشتر موارد، اسلام با تأثیرات فرهنگی و مذهبی موجود ادغام و ترکیب شده است، که شکل غالب اسلام را در اندونزی، به ویژه در جاوه شکل می دهد.

دوران استعمار
اولین اروپایی ها در سال 1512 وارد مجمع الجزایر اندونزی شدند، زمانی که بازرگانان پرتغالی به رهبری فرانسیسکو سرائو تلاش کردند منابع جوز هندی، میخک و فلفل جاوا را در جزایر مالوکو به انحصار خود درآورند. بازرگانان هلندی و انگلیسی نیز این کار را دنبال کردند. در سال 1602 هلندی ها شرکت هند شرقی هلند (VOC) را تأسیس کردند و تقریبا 200 سال به قدرت برتر اروپا تبدیل شدند. VOC در سال 1800 در پی ورشکستگی منحل شد و هلند، هند شرقی هلند را به عنوان یک مستعمره ملی تاسیس کرد.
در بیشتر دوره استعمار، کنترل هلند بر مجمع الجزایر بسیار شکننده بود. نیروهای هلندی به طور مداوم درگیر سرکوب شورش های داخل و خارج جاوا بودند. نفوذ رهبران محلی مانند شاهزاده دیپونگورو در مرکز جاوا، امام بونجول در مرکز سوماترا، پاتیمورا در مالوکو و جنگ خونین 30 ساله در آچه، هلندی ها را ضعیف و نیروهای نظامی استعمار را درگیر کرد. تسلط آن ها در اوایل قرن بیستم فقط تا مرزهای فعلی اندونزی گسترش یافته بود. 
حمله ژاپن و اشغال متعاقب آن در خلال جنگ جهانی دوم، به حکومت هلند پایان داد و جنبش استقلال سرکوب شده قبلی را تشویق کرد. دو روز پس از تسلیم شدن ژاپن در آگوست سال 1945، سوکارنو و محمد هتا، رهبران با نفوذ ملی گرایان، استقلال اندونزی را اعلام کردند و به ترتیب به عنوان رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور منصوب شدند. هلند تلاش کرد تا حکومت خود را دوباره برقرار کند و یک مبارزه مسلحانه و دیپلماتیک تلخ در دسامبر 1949 هنگامی پایان یافت که هلندی ها در برابر فشارهای بین المللی رسما استقلال اندونزی را به رسمیت شناختند. علیرغم اختلافات سیاسی، اجتماعی و فرقه ای فوق العاده، اندونزیایی ها در مجموع در مبارزه برای استقلال وحدت یافتند.

دوران مدرن
سوکارنو به عنوان رئیس جمهور، اندونزی را از دموکراسی به سمت اقتدارگرایی سوق داد و با تعادل بخشیدن به نیروهای مخالف ارتش، اسلام سیاسی و حزب کمونیست اندونزی (PKI) که به طور فزاینده ای در حال قدرتمند شدن بود، قدرت را حفظ کرد. تنش بین ارتش و حزب کمونیست اندونزی با یک کودتا در سال 1965 به اوج خود رسید. ارتش به رهبری سرلشکر سوهارتو، با ایجاد یک پاکسازی خشن ضد کمونیستی که منجر به کشته شدن پانصد هزار تا یک میلیون نفر شد، با سوکارنو مقابله کرد. حزب کمونیست اندونزی در این درگیری مقصر کودتا شناخته و به کل نابود شد. سوهارتو از موقعیت تضعیف شده سوکارنو استفاده کرد و در یک بازی تصاحب قدرت با سوکارنو، سوهارتو در مارس 1968 به عنوان رئیس جمهور منصوب شد. دولت "نظم نوین" او که مورد حمایت ایالات متحده آمریکا بود، سرمایه گذاری مستقیم خارجی را تشویق کرد که عامل مهمی در سه دهه بعدی رشد اقتصادی قابل توجه بود. 
اندونزی در بحران مالی آسیا در سال 1997 بیشترین آسیب را متحمل شد. این امر نارضایتی مردمی از فساد دولت نظم نوین و سرکوب مخالفت های سیاسی را به همراه آورد و در نهایت به ریاست جمهوری سوهارتو پایان داد. در سال 1999، تیمور شرقی پس از حمله 1975 توسط اندونزی و اشغال 25 ساله ای که با محکومیت بین المللی برای نقض حقوق بشر همراه بود، از اندونزی جدا شد.
در دوران پس از سوهارتو، روندهای دموکراتیک با تقویت خودمختاری منطقه ای و ایجاد اولین انتخابات مستقیم ریاست جمهوری در سال 2004 تقویت شدند. بی ثباتی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، فساد و تروریسم همچنان مشکلات اصلی در دهه 2000 بودند. با این حال، در سال های اخیر اقتصاد قدرتمند عمل کرده است. اگرچه روابط بین جمعیت های گوناگون عمدتا صلح آمیز است، اما نارضایتی حاد فرقه ای و خشونت همچنان در برخی مناطق به عنوان یک مشکل باقی مانده است. پس از زلزله سال 2004 در اقیانوس هند و سونامی که منجر به کشته شدن 130 هزار اندونزیایی شد، یک توافق سیاسی برای پایان دادن به درگیری جدایی طلبانه مسلحانه در آچه در سال 2005 حاصل شد. در سال 2014، جوکو ویدودو تبدیل به اولین رئیس جمهور مستقیما انتخاب شده خارج از گروه نخبگان نظامی و سیاسی شد. 

تعطیلات مذهبی و رسمی اندونزی
اول ژانویه یک تعطیلی ملی است و اندونزیایی ها معمولا شب سال نو را در اشکال و روش های مختلف جشن می گیرند، هرچند که این یک جشن سنتی نیست. جشن ملی اعلامیه استقلال اندونزی مشابه جشن روز 4 ژوئیه در ایالات متحده می باشد و هر سال هفدهم اوت در سراسر کشور جشن گرفته می شود. بخش مهم این جشن، یک مراسم برافراشتن پرچم است که در کاخ ایالتی جاکارتا برگزار می شود. در 16 اوت، رئیس جمهور یک سخنرانی دولتی به ملت ارائه می دهد که در آن دولت در مورد سیاست های داخلی و همچنین سیاست های خارجی، گزارش دولت را ارائه می دهد. فعالیت های مختلفی که در این جشن ها انجام می شود، شامل مواردی مانند ورزش، فعالیت های پسران پیشاهنگ و دختران راهنما، مسابقات علمی و ادبی و انتخابات معلمان نمونه، دانش آموزان، مددکاران اجتماعی، پزشکان و غیره است. در جشنی که در کاخ برگزار می شود، به کسانی که موفق به انتخاب شدن به عنوان افراد نمونه می شوند، اجازه داده می شود با رئیس جمهور ملاقات کنند. اعلامیه روز استقلال همچنین در خارج از کشور توسط سفارتخانه های اندونزی، سرکنسولگری ها و به همراه اعضای جامعه اندونزی گرامی داشته و جشن گرفته می شود. 
تعطیلات مذهبی اسلامی بخشی از تعطیلات رسمی اندونزی را تشکیل می دهند. عید فطر مانند دیگر کشورهای مسلمان براساس تقویم قمری جشن گرفته می شود، بنابراین زمان آن همیشه در تاریخ یا ماه تقویم شمسی یکسان نیست. این جشن به دنبال برپایی نمازهای جماعت در مسجد برگزار می شود و پس از آن مردم برای احترام به دیدار یکدیگر می روند و از بزرگان و دوستانشان طلب بخشش می کنند. غذاهای مخصوصی نیز به همین مناسبت تهیه شده و در وعده های غذایی همگانی مصرف می شوند. اندونزیایی ها عید فطر را در دو روز و به عنوان تعطیلات ملی جشن می گیرند. عید الاضحی یا عید قربان یکی دیگر از اعیادی است که در اندونزی با برگزاری نماز جماعت در مسجد و در میدان شهر جشن گرفته می شود. بزها و گاوها در این روز ذبح می شوند و گوشت آن ها به فقرا و مستمندان داده می شود. روز اول محرم که آغاز سال نو قمری و روز عروج حضرت محمد است، یکی دیگر از روزهایی است که در اندونزی گرامی داشته می شود. 
در یوگیاکارتا (Yogyakarta)، جشن های بزرگداشت سالروز تولد حضرت محمد (عید مولود)، حدود یک هفته قبل از روز واقعی، با مراسم سنتی، کارناوال ها و جشنواره (سکاتن) آغاز می شود. مردم یوگیاکارتا و حومه به طور کلی معتقدند کسانی که در مراسم بزرگداشت میلاد پیامبر شرکت می کنند، برکت در زندگی آن ها بیشتر می شود.
در روز اول، از ساعت ۸ شب دو مجموعه ساز گاملان (آلت موسیقی سنتی اندونزی) به نام کیایی نوگوویلوگی (Kyai Nogowilogi) و کیایی گونتور مادو (Kyai Guntur Madu) به طور همزمان در عمارت پونکونیتی (Ponconiti) کاخ سلطان (کراتون) نواخته می شوند. در فواصل زمانی آهنگ ها نیز خطبه ای ایراد می شود و آیاتی از خط قرآن کریم تلاوت می شود. 
در نیمه شب، نگهبانان کراتون دو مجموعه گاملان که از عمارت پونکونیتی به سمت مسجد آگونگ یا مسجد جامع به صورت دسته جمعی حمل می شوند را اسکورت می کنند. در حیاط مسجد آگونگ، کیایی نوگوویلوگی در شمال پاگونگان (Pagongan) و کیایی گونتور مادو در جنوب قرار می گیرد. دو مجموعه گاملان همزمان نواخته می شوند تا اینکه پایان جشن سکاتن دقیقا در ساعت ۱۲ (نیمه شب) اعلام می شود و درست پس از آن، دو مجموعه گاملان دوباره به کراتون یوگیاکارتا برده می شود. در روز تولد حضرت محمد، رژه محافظان کاخ کراتون و حرکت دسته جمعی گونونگان از ساعت 8 صبح در میدان شمالی آغاز می شود. 
تعطیلات مذهبی مسیحیان نیز در این کشور گرامی داشته می شود. جمعه خوب (Good Friday) به عنوان روز عروج عیسی مسیح جشن گرفته می شود. کریسمس نیز در سراسر کشور جشن گرفته می شود، به ویژه توسط کسانی که مسیحی هستند. جشن ها علاوه بر روش جهانی، در همه فرهنگ های مختلف اندونزی و در روز کریسمس و فردای آن برگزار می شوند و تا حدودی حس و حال محلی دارند. 
روز مرگ و تولد بودا (وایکاک) نیز توسط توسط بوداییان جشن گرفته می شود و در یوگیاکارتا، حرکت دسته جمعی مذهبی از معبد مندوت Mendut)) واقع در حدود 35 کیلومتری شمال غربی یوگیاکارتا آغاز می شود و تا معبد بوروبودور (Borobudur) ادامه می یابد. پیش از آن آتش مقدس، مجسمه بودا و یک مقبره مینیاتوری را در یک حرکت دسته جمعی حمل می کنند و به دنبال آن بهکشوها (راهبان مرد)، با لباس های زرد خود و به همراه اعضای جامعه بودایی با خود شمع و دسته های گل می آورند. لحظه ای که ماه کامل شود، مراسم مقدس اصلی وایکاک آغاز می شود، که شامل بزرگداشت تولد شاهزاده سیدهارتا، لحظه رسیدن او به بوداهود (Buddha-hood) هنگام مراقبه در جنگل اوروولا (Uruvela) زیر درخت بودی (Bodhi) و لحظه مرگ و عروج او به نیروانا است. مراسم وایکاک در یوگیاکارتا در مارانگجاتی ویارا (Marangjati Vihara) برگزار می شود. 
سال جدید هندو دارما (سال نو ساکا (روز نیپی)) بر اساس تقویم شمسی / قمری (کاکا) فقط در جزیره بالی برگزار می شود. این تعطیلات با زمان اعتدالین بهاری همزمان است و به عنوان یک روز سکون کامل برگزار می شود. در این روز هیچ آتشی روشن نمی شود، هیچ گونه حمل و نقلی انجام نمی شود و هیچ کاری نباید انجام شود. همچنین هیچ کس نباید در جاده ها دیده شود. یک روز قبل از روز نیپی، یعنی در آخرین روز سال، قربانی ها و نذورات در چهارراه ها و در مراکز روستاها و شهرهای سراسر بالی قرار داده می شود و راهبان برای دفع شیاطین (بوتا و کالا) سال قدیمی، سرود مانترا می خوانند. 
در هنگام غروب مردم بالی در گوشه گوشه محوطه خانه خود سنج و دمام می زنند و با مشعل در خیابان ها رژه می روند تا اطمینان حاصل کنند که تمام ارواح شیطانی را بیدار کرده اند. در دنپاسار (مرکز بالی) هزاران پسر در خیابان ها جمع می شوند و در روز بعد، روز نیپی، همه جا ساکت است.

سال نو: اول ژانویه
روز اعلامیه استقلال اندونزی: ۱۷ اوت
عید فطر: متغیر 
عید الاضحی (قربان): متغیر
سال نو قمری: اول محرم
عید مولود (تولد پیامبر اسلام): متغیر 
جمعه خوب (Good Friday): متغیر
کریسمس: اول و دوم ژانویه
وایکاک (Waicak): متغیر
سال نو ساکا (روز نیپی): متغیر
روز مقدس پانچاسیلا (Pancasila): اول اکتبر
روز نیروهای مسلح: ۵ اکتبر
روز تعهد جوانان: ۲۸ اکتبر
روز قهرمان: ۱۰ نوامبر
روز زن: ۲۲ دسامبر
روز ملی آموزش: ۲ مه
روز ملی بیداری: ۲۰ مه
روز ملی کودک: ۲۳ ژوئیه
روز ملی ورزش: ۸ سپتامبر

شماره تماس های اضطراری

- اضطراری، عمومی، پلیس: 110/112 (پیام کوتاه 1717)
- آمبولانس و نجات: 118
- آتش‌نشانی: 113
- فوریت های پزشکی: 119
- پلیس گردشگری (بالی): 599 754 (0361) / 111 224 (0361)
- پلیس گردشگری (جاکارتا): 4073 526 (021) 
- جستجو و نجات: 115
- بلایای طبیعی: 129


نظرها

هنوز نظری در این مورد درج نشده است.
محبوبترین مراکز دیدنی
محبوبترین سرگرمی ها

مقاله های گردشگری

با 6 مورد از بهترین سفرهای قطار کوهستانی در جهان آشنا شوید

کوه‌ های باشکوه، دره‌ های رودخانه‌ دار و دریاچه‌ های یخی در این مسیرهای راه‌ آهن مرتفع منتظر شما هستند. از یک ماجراجویی مجلل و چند روزه در پرو گرفته تا یک سفر کوتاه از مرز سوئیس به ایتالیا، همه این مسیرهای ریلی یک چیز مشترک دارند و آن مناظر کوه های سر به فلک کشیده است.

متن کامل مقاله

دیدنی ترین روستاهای جهان، بر اساس دفتر گردشگری سازمان ملل

همه مناطقی که در این لیست هستند، مقاصد جذاب و تاریخی با شگفتی های طبیعی خیره کننده مانند کوه ها، صخره های کنار دریا، پارک های ملی و غیره را شامل می شوند. در اینجا نگاهی دقیق تر به 11 مورد به تازگی اضافه شده می اندازیم که نظر ما را به خود جلب کرد.

متن کامل مقاله

با بهترین کشورهای اروپایی برای یادگیری زبان، بر اساس نظرسنجی ها آشنا شوید

با نزدیک شدن به سال جدید و تصمیمات جدیدی که در ذهن می آیند، یادگیری زبان یکی از مواردی است که اغلب در بسیاری از لیست های شخصی افراد ظاهر می شود. کارشناسان سفر و موسسات زبان مرتبا نظرسنجی‌ هایی را در مورد بهترین مقاصد برای انجام این کار منتشر می‌کنند و این واقعیت ساده را تکرار می‌کنند که در دنیای به هم پیوسته و «جهانی‌ شده» ما، توانایی برقراری ارتباط به بیش از یک زبان، فرصت‌ ها، تجربیات و درک جدیدی را برای ما فراهم می‌ کند.

متن کامل مقاله

توریستگاه را در تلگرام دنبال کنید