موقعیت جغرافیایی استان سیستان و بلوچستان
استان سیستان و بلوچستان بعد از کرمان دومین استان بزرگ ایران به مرکزیت شهر زاهدان در جنوب شرقی ایران واقع شده است. این استان از سمت غرب با استان های کرمان و هرمزگان از سمت جنوب با دریای عمان، از شرق با کشورهای افغانستان و پاکستان و از شمال با استان خراسان جنوبی همسایه است.
این استان با کشور پاکستان 900 کیلومتر و با کشور افغانستان 300 کیلومتر مرز مشترک دارد.
استان سیستان و بلوچستان مشتمل بر 23 شهرستان به نام زاهدان، زابل، زهک، نیمروز، هامون، هیرمند، میرجاوه، ایرانشهر، چابهار، خاش، دلگان، مهرستان، سراوان، سرباز، سیب سوران، فنوج، قصر قند، کنارک، نیک شهر، بمپور، دشتیاری، راسک و تفتان می باشد.
آب و هوای استان سیستان و بلوچستان
استان سیستان و بلوچستان داری آب و هوای گرم و خشک است. تابستانهای طولانی و زمستانهای کوتاه از خصوصیت این نوع آب و هواست. در واقع این استان دو فصل بیشتر ندارد، فصل تابستان و فصل بهار. ماههای آذر، دی و بهمن سه ماه سرد سال هستند که بیشتر بارندگی ها در این ماهها صورت می گیرد. متوسط دمای هوا 12 درجه در زمستان است. در تابستان دمای هوا از 50 درجه بالاترست. این استان از دو بخش دشت سیستان و ناحیه بلوچستان تشکیل شده است. دشت سیستان بر جلگه قدیمی رود هیرمند واقع شده ولی بلوچستان ناحیه کوهستانی است که از شمال به کویر لوت و از جنوب به دریای عمان ختم می شود. بخش سیستان از نظر آب و هوایی به دلیل همجواری با کویر میانه داری آب و هوای گرم و خشک است. میزان بارش باران سالانه 65 میلیمتر است. وزش بادهای 120 روزه نیز وضعیت خشکسالی مخرب منطقه را تشدید نموده است. در بلوچستان نیز با وجود همجواری با دریای عمان و بارش رگبارهای شدید به دلیل وجود بادهای موسمی و بالا بودن میانگین دمای هوا، میانگین بارش ها در سال فقط 8 میلیمتر است. تبخیر آب از سطح زمین 5000 میلیمتر در سال می باشد که باعث خشکسالی بیش از حد زمین و شرجی شدن بیش از حد هوا در ناحیه شده، رگبارهای سیل آسا، طوفان شن، بادهای شدید و موسمی و رطوبت زیاد از ویژگی های آب و هوایی این استان است.
نام های قدیمی
نام های پیشین سیستان: زابلستان، سگزستان، نیمروز، سیوستان، درانگیانا، زرنگای، سرنگای، زرنگار، زریه، زریا، دریا، زرنک، درنگا، درانژیان، مناسکاتینا، زارنگیا، زارنجی، زارایا، زاریس، بلده الجنود، دارالولایه و زاول، سکستان، سجستان، زاولستان.
نام های پیشین بلوچستان: مکا، مکه، مکران.
نام های پیشین زابل: نصرت آباد، نصیرآباد.
نام های پیشین زاهدان: دزدآب
نام های پیشین بمپور: بن پهل، بن فهل، بن فول، بن فور، بن پور، به بم پور.
نام های پیشین قصرقند : گنداوک، گنج آور.
مردم
در استان سیستان و بلوچستان مردم با دو قومیت بلوچی و سیستانی ساکن هستند. سیستانی ها فارس و شیعه مذهب بوده و به زبان فارسی با لهجه سیستانی صحبت می کنند. بلوچ ها سنی مذهب هستند و با گویش بلوچی صحبت می کنند. گویش بلوچی لهجه های مختلفی دارد و مردم هر شهرستان با لهجه مختص همان منطقه سخن می گویند.
تاریخچه سیستان و بلوچستان
قدمت استان سیستان و بلوچستان به 4500 سال پیش زمانی که سکاها در اطراف رود هیرمند سکنی گزیدند، بر می گردد. کوهی به نام مهرگان در سراوان وجود دارد که زرتشتیان اهورا مزدا را در آن ستایش می کردند. منطقه سیستان را فردوسی در شاهنامه محل تولد رستم معرفی کرده است. آثار تاریخی یافت شده در منطقه سراوان تاییدی بر قدمت سکونت انسان در این منطقه است. یعقوب لیث صفاری اولین حاکم ایرانی سیستان بعد از اسلام، زاده این خطه است. وی بعد از ورود اسلام به ایران برای اولین بار صحبت کردن به زبان عربی را منع و زبان فارسی را زبان رسمی ایران زمین که در آن روزگاران پرشیا نام داشت، معرفی کرد. ایرانیان زنده ماندن زبان فارسی را بعد از فردوسی مدیون یعقوب لیثتند. در افسانه ها آمده است آرش کماندار نیز زاده این خطه بوده است. معنی کلمه سیستان نیز در زبان سانسکریت مردان مرد است. که شاید به دلیل وجود دلیرمردانی چون یعقوب و آرش باشد. کوهی در سیستان به نام خواجه وجود دارد که زرتشت از این کوه ظهور کرده است از سلسله های اشکانی، ساسانی و بعد از آن آثاری از خود در این کوه به جا گذاشته اند. ناحیه بلوچستان قدمتی 5000 ساله دارد بلوچ ها قومی صحرا نشین بودند که اجازه تجاوز را به هیچ بیگانه ای ندادند تا اینکه این سرزمین در زمان خلیفه دوم به دست اعراب فتح شد. اما دیلمیان در سال 304 هجری قمری اعراب را بیرون راندند. تا قبل از جنگ جهانی دوم بلوچستان، مکران نام داشت که با دخالت انگلستان این منطقه بلوچستان نامیده شد. در زمان سلجوقیان مجددا بلوچستان به تصرف اعراب درآمد که نادرشاه افشار آن را برای همیشه پس گرفت. این ناحیه به دلیل آب و هوای نامساعدش هرگز مورد توجه حکومتهای مرکزی قرار نگرفته است.
خواهر خوانده ها
خواهر خوانده های بندر چابهار: بندر صحار در عمان.
غذا و دسر های سیستان و بلوچستان
1. خورشت دوغ پا: این خورشت زاهدانی ظاهری شبیه به خورشت قیمه بادمجان تهرانی ها یا بهتر بگوییم ایرانی ها دارد، که با دوغ یا کشک ساییده محلی درست می کنند. مراحل پختش دقیقا شبیه خورشت قیمه است، یعنی پیاز نگینی را در روغن سرخ کرده گوشت های تکه تکه شده را به آن اضافه می کنند. سپس به آن نمک، زردچوبه و فلفل اضافه می شود. کمی تفت می دهند تا بوی خامی زردچوبه برطرف شود. سپس لپه خیس خورده را به آن اضافه کرده و بعد از دو سه دقیقه تفت دادن رب گوجه فرنگی را به همه مواد اضافه می کنند و کمی تفت می دهند. مقدار بسیار کمی آب به مواد اضافه می کنند و حرارت را بسیار ملایم می کنند وقتی که مواد نیم پز شد دوغ را اضافه می نماید. اگر دوغ را کلا به جای آب اضافه کنید مدت زمان پخت خورشت به دلیل ترشی دوغ افزایش چشمگیری می یابد. به همین دلیل ابتدا با کمی آب خورشت را می پزند. سپس در مرحله آخر دوغ یا کشک ترش را به آن اضافه کرده و صبر می کنند تا غذا جا بیفتد.
2. تباهگ بلوچی: برای پخت این غذا به گوشت خشک شده نیاز هست. برای این کار گوشت گوسفند را به ورقه هایی نازک بریده و به آن نمک و پودر انار خشک شده می زنند و روی طناب زیر نور آفتاب پهن می کنند. روی آن پارچه نازک تمیزی کشیده تا از آلودگی های محیط مصون بماند و صبر می کنند تا گوشت خشک شود. این کار در قدیم به دلیل نبود یخچال و فریزر در خانه ها انجام می شده که هنوز هم در ناحیه بلوچستان با وجود امکانات رایج است. سپس آنها را دریخچال قرار می دهند و هر گاه تصمیم بگیرند تباهگ درست کنند از آن استفاده می کنند.
روش پخت: گوشت خشک شده را با نمک و فلفل برای مدت زمان 30 دقیقه روی حرارت متوسط قرار می دهند. سپس آب گوشت را صاف کرده و برنج خیس خورده را در آن کته می کنند. گوشت ها را هم در تابه ای روغن ریخته و سرخ می کنند. بعد از آماده شدن کته تباهگ یا چلوگوشت بلوچی آماده است.
3. لنجو سیستانی: به دلیل مجاورت استان با دریای عمان ماهی تازه همیشه در دسترس ساکنین این منطقه هست و لنجو یا همان ماهی آب پز از غذاهای مورد علاقه مردم سیستان می باشد. برای تهیه این غذا پیاز نگینی را سرخ کرده و به آن نمک، زردچوبه، فلفل و ادویه آچار زابلی را اضافه می کنند. مواد را کمی تفت داده و دوغ را به آن اضافه می نمایند و دایم هم می زنند تا به جوش بیاید. سپس ماهی را داخل مواد قرار داده و بعد از 15 دقیقه، دوغ روی ماهی را در ظرفی جداگانه تخلیه کرده و ماهی را کمی نمک و فلفل می زنند و مجددا روی حرارت قرار می دهند تا کف قابلمه کاملا خشک شود و لنجو سیستانی آماده سر می شود
4. آبگوشت سیستانی: ابتدا پیاز نگینی را با روغن تفت می دهند به آن زردچوبه اضافه می کنند سپس گوشت را اضافه کرده و حسابی گوشت را تفت می دهند. لپه خیس خورده را اضافه کرده و کمی تفت می دهند و به آن گوجه فرنگی رنده شده را می افزایند و صبر می کنند آب گوجه ها تبخیر شود. بعد، نمک، ادویه آچار و فلفل را اضافه می کنند. سپس سیب زمینی خرد شده مکعبی شکل را اضافه کرده کمی با همه مواد تفت داده و آب را به مواد اضافه می کنند. در انتها حرارت را کم کرده و اجازه می دهند که غذا جا بیفتد.
5. کشک زرد سیستانی: برای تهیه این غذا برای هر نفر به 1.5 قاشق غذاخوری کشک زرد زابلی نیازمندیم. کشک زرد را با آب مخلوط می کنند تا محلول رقیقی به دست بیاید. در تابه ای پیاز نگینی را سرخ کرده به آن زردچوبه اضافه می کنند. کمی تفت می دهند، سپس به مقدار خیلی کم نمک، فلفل، نعناع و شنبلیله و زیره را به پیازها اضافه می کنند. مخلوط کشک و آب را به آن اضافه کرده و هم می زنند تا به جوش آید. سپس نان های تلیت شده را داخل قابلمه می ریزند بعد از دو دقیقه خاموش کرده و غذا را سرو می کنند.
6. چنگال بلوچی: این غذا در واقع نوعی شیرینی مخصوص سفره افطار است که همراه با دوغ سرو می شود. برای تهیه این غذا آرد و آب را با مقدار بسیار کمی نمک مخلوط کرده و قبل از این که به صورت خمیر منسجمی در بیاد داخل تابه ای که از قبل روی حرارت داغ شده است می اندازند، کمی که خودش را گرفت آن را برداشته و در ظرف گودی تکه تکه می کنند و با خرما مخلوط کرده، با دست چنگ می زنند تا هسته های خرما بیرون بیاید و دیگر تشخیص نان و خرما ممکن نباشد. هسته ها را از مواد جدا کرده و پیاز داغی که در روغن فراوان سرخ شده را با تمام روغنش به مواد اضافه می کنند و خوب مخلوط می کنند تا مواد نرم شود. آن را داخل سینی کشیده و روی آن را با خلال پسته و یا بادام تزیین می کنند، سپس با چاقو برش می زنند.
7. تنورچه یا ترون چه بلوچی: این غذا را کسانی می توانند تهیه کنند که تنور کاهگلی دارند. برای تهیه این غذا بعد از تکه تکه کردن گوشت گوسفند آن را به چوب درخت نخل به سیخ می کشند و در تنوری که زغال ها در آن از قبل داغ شده سیخ ها را به صورت ایستاده به دیواره تنور تکیه می دهند. ظرفی فلزی را آب می کنند و در میانه تنور قرار می دهند. با سینی بزرگی دهانه تنور را می پوشانند.
شیرینی های سیستان و بلوچستان
1. شیرینی لندو: برای تهیه شیرینی لندو به گندم، خرما و کنجد نیاز است. گندم ها را باید از چند ساعت قبل خیس کرد و دایم آب آنها را عوض کرد تا بوی بد آن از بین برود. سپس روی یک آبکش پارچه تمیز نازکی پهن می کنند و گندم ها را آبکشی می نمایند و صبر می کنند تا خشک شود. در ظرف دیگری خرما ها را هسته گرفته و با گوشتکوب می کوبند. تابه ای را روی حرارت متوسط قرار می دهند و وقتی گرم شد گندم را داخل آن ریخته و مدام هم می زنند تا برشته شود و تغییر رنگ دهد. بلافاصله گندم های داغ را روی خرماهای هسته جدا می ریزند و با هم مخلوط می کنند. کنجد ها را داخل تابه داغ می ریزند و تفت می دهند و روی بقیه مواد می ریزند. وقتی خوب مخلوط کردند روی مواد یک وزنه سنگین قرار می دهند و 24 ساعت صبر می کنند. بعد از این مدت مواد را به صورت دلخواه که معمولا به شکل یک گردو هست در می آورند و در پاکت درب بسته نگه داری می کنند تا دوام آن بیشتر باشد.
2. شیرینی چَلبَک: برای تهیه این شیرینی ابتدا خمیر مایه را با آب ولرمی که گرمای آن را دست احساس می کند و شکر مخلوط می کنند. بعد از ربع ساعت که مواد شروع به حباب زدن کردن ماست چکیده و آرد را با کمی نمک و بیکینگ پودر به آن می افزایند. روی آن را با حوله ای پوشانده و دو ساعت در دمای محیط قرار می دهند. سپس به صورت چانه های 40 گرمی درآورده و بعد یکی یکی آنها را کمی پهن کرده و در روغن داغ سرخ می کنند.
سوغاتی های سیستان و بلوچستان
شیرینی لندو، ماهی و میگو، سوزن دوزی زنان بلوچ، خامه دوزی روستاهای زابل، پریوار دوزی، حصیر بافی نیک شهر، سیاه دوزی شهرستان خاش، سکه دوزی، زرگری، سفال سراوان، قالی بافی از سوغات این استان است.
دیدنی‌های استان
زاهدان: مسجد شاه علی، موزه منطقه ای جنوب شرق، موزه پست، تالاب هامون، خانه ایوبی، کاروانسرای نصرت آباد، مسجد زرنج زاهدان، موزه پست و ارتباطات، روستای لادیز (قلعه وغارلادیز)، آبشار لادیز.
زابل: کوه خواجه، شهر سوخته، نقش رستم، آسبادهای حوض دار، کاروانسراهای فرنگی، موزه مردم شناسی، گمرک بلژیکی ها، مجتمع سایر الله، دهانه غلامان، قلعه کهک کهزاد، آرامگاه خواجه غلطان، قلعه سام، مقبره بی بی دوست، قلعه چهل دختران.
زهک: روستای گردشگری قلعه نو، دریاچه چاه نیمه، آتشگاه و قلعه كله كنگ، ارگ سردار محمدحسین خان نارویی، چاههای باستانی زهک، زاهدان کهنه.
نیمروز: دریاچه هامون، سرای حاجی بزی خالصی، کاروانسرای فرنگی.
هامون: مناطق حفاظت شده هامون.
هیرمند: جنگل نیاتک، آسباد رنده، آتشکده کرکو، ارگ خان ملک (جلال آباد).
میرجاوه: روستای تمین (چشمه آب معدنی تمین)، چشمه حضرت موسی، قبرستان هفتاد ملا.
ایرانشهر: قلعه تاریخی بمپور، روستای کارواندر، روستای دامن، باغهای خالصه بمپور، قلعه تفتان، قلعه ناصری، سنگ نگاره های نازیل، گلفشان پیرگل، روستای آبادان، آبشار اسپن، دریاچه سردریا، دشت دقال، روستای سنگان، آبشار گرگان.
چابهار: سواحل بریس، ساحل تیس، ساحل نورانی تنگ، ساحل صخره ای چابهار، روستای رمین، کوههای مینیاتوری، جنگل ها حرا در خلیج گواتر، تالاب صورتی، روستای تیس، محله مسقطیها، ساحل دریای بزرگ، تالاب لیپار، غارهای بان میستی، قلعه پرتغالیها، سواحل مرجانی، کوههای گل افشان، گلفشان تنگ، گلفشان بلبلوک، روستای زرآباد، اسکله های صیادی، درخت مکرزن یا انجیر معابد، روستای باهو کلات، قلعه پیروز گت، فواره چابهار، فدمگاه خضر نبی، روستای درک، مقبره سید غلام رسول.
خاش: چشمۀ گل فشان پیر گل، غار پوسه، کوه تفتان، روستای کاواری، قلعه حیدر آباد، روستای دهپابید، سرو زربین سنگان، دریاچه سه دریا، غار چاهک، غار گواتامک، قلعه ایرندگان، زیارتگاه مرتضی علی، چشمه آب معدنی دوشینگ.
دلگان: چشمه آبگرم بزمان، کوه بزمان یا کوه خضر، روستای هیتک، چشمه آبگرم کنتی.
مهرستان: قلعه مهرستان، منطقه جنگلی بیرک، آبشارهای مهرستان، سد ماشکید علیا، سد رگنتک، سد سوراپ و سد آشار، منطقه بیشتگ، منطقه کلک و رزی، مناظر طبیعی کاشکایی، غار اناران، جنگل پدگان.
سراوان: دره نگاران، موزه زنده کلپورگان، روستای کله گان، قلعه زابلیمقبره های جالق، آبشار پالیزوک، آبشار چوتین گون، آبشار کوهک، دهستان ناهوک، رودخانه ماشکل.
سرباز: سنگ نگاره ها، قلعه سرباز، زیستگاه گاندو، تلگراف خانه، رودخانه سرباز.
سیب سوران: قلعه کنت، کوه بیرک، روستای قلعه جانی، قلعه سب، چشمه آب معدنی پیرگیابان، قلعه پسکوه، تپه شنی ریگ زرگران، درخت رسول.
فنوج: تنگه فنوج، جنگلهای داز و كهور، کوه تکوه، رودخانه رابیچ، کلات آهوک، محوطه تاریخی بند کهور، محوطه دمبان، مسجد پشت قلعه، قلعه کلا بزرگان، قلعه کلایوک،
قصر قند: رودخانه کاجو، تپه دمبیگان، قلعه تاریخی قلعه قصر قند، قلعه بگ، تپه سیاه بن، تپه کوشک، محوطه دمبگور، آبشار آبند.
کنارک: شبه جزیره گوردیم، ساحل و خلیج پزم، اسکله ماهیگیری، گل فشان سگاری، خانه تاریخی آریا خان، کوه گوردیم، مزرعه موز چهاربیتی، کهیر، استخرهای ماسه ای، مرجانی، شنی.
نیک شهر: تنگه سر حد، قلعه چانف، سد مخزنی خیرآباد نیکشهر، آبشار اوگینک، آبشار پیپ، آبشار شالمال (شالمار)، منطقه حفاظت شده کوه پوزک، آبادی و تفرجگاه سر سبز کشیگان، آبشار اسفند، غار ملا سلیمان (هو سليمان)، رودخانه کاجو، منطقه گردشگری گرگان، منطقه گردشگری آبند، منطقه گردشگری بلپیر، قلعه چانف.
بمپور: رودخانه بمپور، قلعه بمپور، باغ خالصه.
دشتیاری: بازار دشتیاری.
تفتان: کوه آتشفشانی تفتان، روستای سنگان.
مراسم سنتی سیستان و بلوچستان
جشن گندم: در فصل برداشت گندم سیستانی ها به شکرانه محصول به رقص و پایکوبی می پردازند.
عیدگاه: مردم سیستان در عید قربان در هر محله ای مکانی را تعیین می کنند که همه اهالی محل در روز عید شتری را به طور شراکتی خریداری نموده و در آن محل ذبح کرده و تا سه روز بین نیازمندان توزیع می کنند. این مکان عیدگاه نام دارد.
پیر بریان گندم: مردم سیستان در روز سیزده به کنار دریاچه هامون یا دامنه کوه خواجه غلطان رفته و گندم برشته درست می کنند که به این کار پیر بریان گندم می گویند.
رمضونیکه: در ماه مبارک رمضان کودکان سیستانی در هنگام افطار به درب خانه ها می روند و درخواست افطاری می کنند که به آن رمضونیکه می گویند.
بحث و بیت: به دورهمی مشاعره زنان سیستانی که با دایره و تنبک و پایکوبی همراه است بحث و بیت می گویند.
مراسم حشر کردن: مردان سیستانی در اقدامی هماهنگ به لایروبی دریاچه هامون می پردازند این مراسم را حشر کردن می نامند.
مراسم ازدواج در سیستان: در سیستان رسم بر ناف بر کردن دختر و پسر برای یکدیگر است. با وجود اینکه عروس از قبل انتخاب شده و خانواده عروس هم می دانند که دخترشان را به همسری فلان پسر در خواهند آورند، ولی خانواده پسر وقتی که پسرشان به سن ازدواج رسید از خانواده دختری وقتی برای خواستگاری گرفته و دختر را از پدرش خواستگاری می کنند به این «مراسم قاصدی» می گویند. در واقع مراسم قاصدی نوعی احترام و آغاز رسمی اعلام نامزدی یک دختر و پسر است. یک شب قبل از عروسی یا شب حنابندان داماد را به آرایشگاه می برند که به این «سرتراشکــ» می گویند. سپس وی را به حمام می برند که به آن «رو اوء» می گویند. بعد از مراسم عروسی هم عروس و داماد را همراهی می کنند که به آن «گرابرد» می گویند.
زمان عروسی بلوچ ها: خرما در فرهنگ بلوچ بسیار مقدس است، بنابراین بلوچ ها معمولا در فصل رسیدن خرما عروسی می کنند، که ممکن است از بهار تا آخر تابستان متغیر باشد.
مراسم ازدواج در بلوچستان: ازدواج با مراسم خواستگاری که به آن «گُندونن» گویند شروع می شود. این مراسم با انتخاب عروس توسط مادر پسر آغاز می گردد. سپس با حضور فامیل درجه یک عروس و داماد جواب بله عروس رسما در مراسم «هبرجنی» اعلام می شود. مهریه با حضور اقوام درجه یک و یک نفر مورد اعتماد طرفین در مراسم «بربندمال» تعیین می شود. مهریه دختران بلوچ اغلب پول نقد است، اما در جاهایی نخل و دام هم مهر عروس می کنند. در این مراسم میزان طلا که قرار است که در شب عروسی به عروس بدهند تعیین می شود که بستگی به استطاعت داماد بین 20 مثقال تا دو کیلو متغیر است. که ممکن است بخشی از آن را در شب عروسی به عروس هدیه کنند و بخش دیگری را در طول زندگی مشترک و حتی اگر زندگی به طلاق انجامید این میزان طلا حتما به عروس بخشیده می شود. مراسم عقد با انتخاب وکیلی از جانب عروس که معمولا عمو یا داییش می باشد در مسجد برگزار می شود. مراسم عروسی بلوچ ها قبلا یک هفته و الان سه روز به طول می انجامد و با مراسم« جل بندی» آغاز می شود. بدین ترتیب که از صبح عروسی، عروس را پشت پارچه ای سوزن دوزی شده نگه می دارند و در شب عروسی جز نزدیکان درجه یک، کسی حق ملاقات با وی را ندارد. «حنا دوزکی» مراسم حنابندانی است که تاریخ رسمی عروسی را ضمن حنا گذاشتن به دست عروس و داماد با حضور اقوام درجه اول تعیین می کنند و عده ای داوطلب شده و به دعوت حضوری از خویشان و آشنایان می پردازند. اگر کسی حضور نداشت دو چوب را به صورت ضربدری روی درب منزلش می گذارند که به نشانه دعوت از وی می باشد. مراسم «حنا راستکی» همان مراسم حنابندان رسمی با دعوت آشنایان و صرف شام می باشد. سپس نوبت به آرایشگاه بردن داماد در روز عروسی و بردن وی پای رودخانه برای روشنایی آینده می رسد که به آن مراسم «سرآپی» می گویند. در بلوچستان آرایشگر عروس به خانه آمده و در پس پرده جل بندی که یک پرده سوزندوزی شده رنگارنگ است عروس را می آراید و داماد به دیدار عروس آمده و با دادن زیر لفظی و ذبح گوسفند در مقابل پای او مراسم احتراز او را پایان می دهد. در پایان روز سوم عروسی نوبت به «مراسم یکجایی» می رسد. عروس و داماد برای 4 روز در خانه پدر زن سکنی می گزینند که به این مدت «یکجایی» می گویند. فردای عروسی تمام اقوام برای عرض تبریک به عروس و داماد به خانه پدر عروس می روند که به این مراسم «مبارکیان صبا» می گویند. و از روز چهارم عروسی در منزل پدر داماد عروسی برگزار می شود و ادامه زندگی عروس و داماد در خانه پدر داماد صورت می گیرد. تهیه جهیزیه کلا بر عهده داماد است و وقتی که داماد استطاعت پیدا کرد و خانه مجزا تهیه نمود جهیزه اش را خریداری می نماید. خانواده عروس هم گاهی برای یکسال اجازه می دهند تازه عروس و داماد در خانه پدر عروس سکنی گزینند.
بجار: در شهر سیب سوران بستگان تازه داماد ها مبلغی را به خانواده داماد هدیه می کنند که تازه داماد به راحتی زندگی مشترکش را آغاز کند.
ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
-min.jpg)
سلام عکس پروفایل سیستان روستای درک با نخل و شنزار هست در حالی که در لیست مکانهای دیدنی وجود ندارد؟