بهترین مراکز دیدنی ایران

بند بهمن از آثار باقی مانده دوره ساسانی بر روی رود خانه قره آغاج است. این بند به عنوان قدیمی ترین سد ایران شناخته می شود و از آن جهت بهمن نام گرفته که منسوب به بهمن، پسر اسفندیار بوده است. دلیل ساخت این بند برای منحرف کردن و هدایت مسیر آب رودخانه به دشت کوار بوده است.

بنایی 600 ساله و معماری آذری، که در سالهای اخیرا مرمت شده و نام های مختلفی را به خود اختصاص داده. مردم آن را زندان هارونیه می نامند اما در سفرنامه ها آن را مسجد توس، خانقاه و آرامگاه غزالی نیز نامیده اند تا اینکه در کمتر از صد سال گذشته نام هارونیه را گرفته است.

شهرستان یزد به عنوان یکی از باستانی ترین شهرهای ایران دارای جاذبه های گردشگری تاریخی بسیاری است و بقعه پیر حسین مدوئیه در ابرکوه یکی از آثار به جا مانده از دوران قاجار در این شهر می باشد.

این مسجد که اکنون بقایای آن باقی مانده، قدیمی ترین مسجد خراسان و از منحصر به فرد ترین مساجد ایران بوده است. باستان شناسان بر این باورند که این مسجد در اواست قرن پنجم هجری ساخته شده. از بخش های مختلف می توان به شبستان قبله، صحن و شبستان شمالی اشاره کرد.

دیلمان شهر خوش آب و هوا و سرسبز استان گیلان مکان های گردشگری بسیار زیبایی را در جای جای خود گنجانده اما یکی از این مراکز دیدنی بسیار شگفت انگیز و چشم نواز است. بشکافته سنگ نام این مرکز دیدنی است و بلندای آن با 50 متر ارتفاع هم عرض یک برج 17 طبقه است.

برج هشتل یکی از بناهای تاریخی استان مازندران در شهر آمل است که در تاریخ ۷/۵/۱۳۸۲ به شماره ۹۳۵۱ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. برج هشتل در واقع مجموعه ای از پنج برج آرامگاهی است که در 5 کیلومتری شرق آمل از جاده بابل، در روستایی به همین نام قرار گرفته است.

برج مدور از بناهای دوره سلجوقیان است و طبق کتیبه موجود در بنا، سال ساخت آن به 563 هجری قمری بر می گردد. این برج در شهر زیبای مراغه قرار گرفته است اما در رابطه با سازنده و فرد دفن شده در آن اطلاعاتی وجود ندارد. برج مدور از مزارهای شهر مراغه به شمار می رود.

در ایران، به خصوص اصفهان و مناطق کویری از گذشته سنت ساختن برج هایی برای کبوتران وجود داشته. درون این برج ها حفره هایی به شکل خانه خانه یا اصطلاحا چشمه وجود داشت و آنها را برج کبوتر خانه نیز می نامیدند.

برج رسکت از دیدنی ترین بناهای تاریخی شهر ساری است و قدمت آن به قرن پنجم هجری قمری باز می گردد. بر اساس نظریه ها این برج درواقع آرامگاه چند تن از شهریاران آل باوند بوده است.

در گذشته های دور پیش از ورود به شهرها برای یافتن راه صحیح جاده ها، در میان کوه و دشت، بلندترین منطقه را انتخاب می کردند و میل یا همان برج راهنمایی را بر روی آن بنا می کردند. هدف از ساخت این ساختمان های برج مانند، راهنمایی قافله ها و مسافرین بود.