بهترین مراکز دیدنی ایران

برج مبارکه اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 8681 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این برج 7 متری با مصالحی نظیر خشت و گل در دو طبقه ساخته شده است.

مسجد چهل محراب یکی از مساجد تاریخی شهر یزد است که در محله فهادان نزدیک مدرسه ضیائیه، کنار حمام ابوالمعالی و روبه روی مجموعه عرب ها قرار دارد. این مسجد در 18 آبان سال 1378 با شماره ثبت 2441 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به لیست میراث فرهنگی کشور اضافه شده است.

قلعه خرانق اثری به جا مانده از دوران های تاریخی پس از اسلام می باشد که در تاریخ 24 اسفند سال 1383 با شماره 11509 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این قلعه پیچ در پیچ طوری طراحی شده است که فضایی هولناک داشته باشد تا درواقع نوعی دفاع در برابر راهزنان محسوب شود.

قله امیری یا شاه طهماسب که با نام کهوتو و دینه ریز نیز شناخته می شود در رشته کوه فیروزکوه قرار دارد و از نظر تقسیمات کشوری در ییلاق امیری در دهستان بالا لاریجان بخش لاریجان شهرستان آمل قرار گرفته است.

پل موسی خان متعلق به دوره قاجار می باشد. متاسفانه این پل در آستانه تخریب قرار گرفته است. به گفته یک کشاورز محلی، جناب آقای سید حسین یحیی زاده، در حدود 50 سال پیش که آب سیلاب ها از این منطقه عبور می کرده این پل محل عبور افراد بوده.

مسجد پیر حسین مربوط به دوره قاجار می باشد. این مسجد در تاریخ 11 بهمن سال 1378 با شماره 2572 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بر اساس منابع تاریخی محلی یزد این بنا توسط خواجه پیر حسین دامغانی ساخته شده است.

مسجد شهاب الدین طراز اثری به جا مانده از اواخر قرن هشتم قمری می باشد که در تاریخ 26 مهر سال 1353 با شماره 1007 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این اثر تاریخی سازه ای از مجموعه بنایی هایی می باشد که در قرن هشتم توسط شهاب الدین طراز ساخته شده است.

مسجد بیرون ابرکوه که دلیل نامگذاری آن واقع شدن در بیرون حصار دور شهر بوده است. این مسجد از نوع دو ایوانی شرقی و غربی است. باقیمانده های تنها مناره آن در قسمت شمالی است که امروزه برای دسترسی به پشت بام از آن استفاده می شود. طاق و قوس ها همگی مشابه نمونه های اوایل اسلام و دوران ساسانی است.

مسجد سرچم یا همان مسجد امام حسن مجتبی (ع) اثری به جا مانده از قرن پنجم هجری قمری می باشد که با شماره 13891 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این مسجد با اینکه قدمت خاصی ندارد اما دو قطعه سنگ قبر که به قرن پنجم هجری قمری مربوط می شوند در محراب آن به چشم می خورند.

یکی از سازه های مهم و حیاتی در دوران های گذشته چاپارخانه ها بودند که در میان جاده ها ساخته می شدند تا محلی برای استراحت چاپارهای دولتی باشند. به علاوه، این ساختمان های ارزشمند که بیشتر خدمات پستی ارائه می دادند، برای تعویض اسب ها نیز استفاده می شدند.