بهترین مراکز دیدنی ایران

صاحب بن عباد یکی از شعرا، نویسندگان، و وزرا شیعه در دربار رکن الدوله دیلمی بود و آرامگاهش در اصفهان قرار دارد. بنا آرامگاه او شبیه بقعه های 4 ایوانی است و یکی از ایوان ها کفش کن می باشد. سقف بقعه گنبدی شکل آن با نقوشی زیبا مزین شده است.

میر فندرسکی یکی از دانشمندان خوش شانس زمانه اش بود، زیرا در زمانی به دنیا آمد و در موقعی شکوفا شد که حکومت سر سازگاری با دانشمندان را داشت و مانند فردوسی یا ابن سینا مجبور نبود برای حفظ جانش تلاش کند.

آرامگاه سید صدرالدین شیرازی یک بنای یادبودی از رشادت های سرداران قیور ایرانی در جنگ چالدران است. در شهریورماه سال 893 خورشیدی( 2 رجب سال 920 قمری) جنگی میان شاه اسماعیل صفوی و سلطان سلیم صفوی به وقوع پیوست.

بنای تاریخی گنبد سبز مشهد، آرامگاه شیخ مومن استر آبادی است و قدمت آن به دوران صفویه باز می گردد. این آرامگاه به جهت کاشی کاری های فیروزه ای مایل به سبزش به این نام ثبت شده و تاریخ ثبت آن 5/2/1356 به شماره 1370 می باشد.

گنبد خشتی، مقبره یکی از نوادگان هفدهمین نسل از امام موسی به نام امیر سلطان غیاث الدین محمد بن امیر طاهر الموسی است. وجه تسمیه این بنا مصالح به کار رفته در گنبد آن است که خشت می باشد. این بنا در ابتدا در دوره تیموری ساخته شده و در دوران صفویه و قاجار تکمیل شد.

در محله دولاب و سلیمانیه در محوطه گورستان روس و یونان آرامگاهی با سبک معماری روسی به چشم می خورد که معمار آن نیز نیکلای مارکف روسی است. به دلیل اینکه هیچ قبری در این آرامگاه وجود ندارد دو روایت در مورد صاحب این آرامگاه وجود دارد.

پیر عطا، یکی از نوادگان امام موسی بن جعفر است و سید العلما پیر عطا نام گرفته بود. مشخص نیست وی در چه تاریخی فوت کرده اما متولی امامزاده می گوید مقبره و صحن اطراف آن حدود 250-300 سال پیش، در دوران قاجاریه بنا شده است.

مقبره پیر علمدار با قدمتی بیش از 10 قرن یکی از این آثار ارزشمند محسوب می شود. این آرامگاه مدور یکی از ابتدایی ترین مقبره ها به شمار می رود و دومین برج ایران است. آرامگاه پیر علمدار محل دفن ابو جعفر محمد بن ابراهیم، پدر ابوحرب بختیار، از فرمانروایان حکومت آل زیار است.

ایران از جمله کشورهایی است که بناهای مقره ای متنوعی را با معماری های منحصر به فرد در خود جای داده است. آرامگاه شیخ ابوالحسن خرقانی یکی از این بناها است و مقبره عارف بزرگ انتهای قرن 4 قمری و اوایل قرن 5 قمری است.

ابن باکویه شیرازی، جهانگرد و شاعر ایرانی، از عرفای صوفی مسلک صده چهارم و پنجم هجری بوده که به باباکوهی شهرت یافته است. آرامگاه باباکوهی که متعلق به پس از اسلام است و قدمتی به اندازه دوره آل بویه دارد یکی از مکان های تاریخی و دیدنی شهر شیراز است.