بهترین مراکز دیدنی ایران

مسجد جامع یزد، میراثی است به ثبت رسیده در سازمان یونسکو. قدمت این ساختمان تاریخی به بیش از 9 قرن می رسد. از ظرافت و زیبایی به کار رفته در تزئینات کاشی های این مسجد گرفته تا مناره های بلند قامت آن، می تواند شما را برای مدتی محو تماشای خود کند.

مسجد مشیرالسلطنه در سال 1318 توسط میرزا احمدخان مشیرالسلطنه وزیر خزانه مظفرالدین شاه و نخست وزیر محمدعلی شاه وقف شد. از ورودی مسجد دو پله پایین می رویم تا به صحن مسجد برسیم. این مسجد دارای یک صحن کوچک است.

مسجد وکیل باز مانده ای تاریخی از دوران زندیه است و جز مجموعه ی وکیل می باشد. این مجموعه شامل مسجد، حمام و بازار می باشد. مسجد وکیل در محله قدیمی درب شاهزاده قرار دارد و زیباترین بنای مجموعه وکیل است.

شهر با تمدن اصفهان تعداد قابل توجهی مسجد را در خود جای داده است که قدمت تعدادی از آنها به سال های بسیار قبل باز می گردد. مسجد دروازه نو نیز یکی از این مکان های عبادی تاریخی است و یادگاری به جا مانده از دوران قاجار می باشد.

مسجد حاج رجب علی قبل از انقلاب فرهنگی سال 57 محلی برای جذب گردشگران در تهران محسوب می شد. مهمترین شاخصه این مسجد وجود اولین سقف بیضی و اولین گنبد بیضی تهران در این مسجد است. همچنین وجود چاه قرآن در این مسجد ویژگی خاص است.

مسجد جامع نایین با قدمتی 1400 ساله از قدیمی ترین مسجد های ایران به شمار می رود. این مکان به لحاظ معماری شگفت انگیزش سالانه توریست های زیادی را به سمت خود می کشاند. از دیگر نام های آن مسجد علویان و مسجد جمعه می باشد.

مسجد آقا نور یکی از مساجد قدیمی و دیدنی های ارزشمند شهر اصفهان است. ساخت این مسجد در زمان شاه عباس اول شروع شده و پس از مرگ او در نخستین سال سلطنت شاه صفی به پایان رسیده است.

در زمان حکومت صفویه مساجد بسیاری در اصفهان ساخته شدند، یکی از این مساجد در محله قدیمی لنبان است. این مسجد روی خرابه های مسجدی ساخته قرن 8 قمری و در زمان شاه سلیمان صفوی ساخته شده است.

مسجد و مدرسه جامع زنجان با قدمتی تاریخی از زمان قاجاریه، از کهن ترین مسجد جامع های ایران به شمار می رود و در قرن سیزدهم قمری به دستور عبدالله میرزا پسر فتحعلی شاه قاجار ساخته شده. این بنا همانند اغلب مسجد جامع های ایران، بخشی را به عنوان مدرسه در خود جای داده است.

مسجد چند صد ساله تاریخانه دامغان با قدمت ساسانی در ابتدا کاربری آتشکده داشت اما در قرن 2 قمری به مسجد تبدیل شد و بنای آن نیز گسترش یافت. به نوعی می توان گفت این مجموعه ارزشمند از نخستین مساجد ایران به شمار می رود و از مراکز اصلی عارفان و صوفیان محسوب می شود.