بهترین ایران

کوه دهک یا کوه قبله که به خاطر طبیعت سبزش به سبزپوشان معروف است در شهر شیراز در نزدیکی روستای کوشک بیدک قرار دارد. این کوه بخشی از رشته کوه زاگرس است و به خاطر ساختار جنگلی و وجود انبوه درختان سرسبز به سبزپوشان معروف شده است.

در حوالی شهر شیراز، ویرانه هایی از شهری بسیار کهن، بزرگ، باشکوه و نامدار که روزگاری دور در آن شور و امید زندگی جریان داشته و با نام استخر، به نگارش تاریخی اصطخر، یا تخت طاووس از آن یاد شده، هنوز پا برجا هستند.

زیارتگاه نارستانه از مکان های مقدس برای زرتشتیان است. داستان پیدایش این زیارتگاه به زمان حمله اعراب در عهد ساسانیان باز می گردد. هنگامی که شاهزاده اردشیر پسر یزدگرد سوم برای نجات جان خود به کوه ها پناه برد.

بنای شاطر گنبد یا گنبد شاطر در یک کیلومتری جنوب ساری، در روستای بالادزا قرار گرفته و از آثار به جا مانده از قرن 9 هجری قمری است. متاسفانه علیرقم آنکه شاطر گنبد در تاریخ 27 مرداد سال 1364 با شماره 1670 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده.

استان سرسبز و زیبای مازندران جایگاه بسیاری از دیدنی های کشور ایران بوده و سالیانه میزبان بازدیدکنندگانی از نقاط مختلف است. شهر آمل در این استان با جاذبه های تاریخی و طبیعی فراوان از بهترین مقصدهای گردشگری محسوب می شود.

شهر باستانی ایوان کرخه از سایت های تاریخی دوره ساسانیان است. ایوان کرخه با فضایی بزرگتر از 3 برابر شوش باستان، در میان سال های 307 تا 379 میلادی به دستور شاپور دوم ساخته شد. اما در حال حاضر از این شهر تاریخی تنها بخش اندکی باقی مانده است.

کبوترخانه گلپایگان از جمله بناهای ارزشمند و شگفت انگیز استان اصفهان به شمار می رود. پیوسته کبوترخانه ها بناهایی به شمار می رفتند که علاوه بر حفاظت کبوتران از بلاهای طبیعی و دشمنان، محلی نیز برای به دست آوردن کود طبیعی از فضولات پرندگان به شمار می رفت.

سپرو نام آتشکده ای ساسانی در دل شیرکوه است و از آثار دیدنی شهرستان نایین به شمار می رود. این آتشکده به چهارطاقی شیرکوه نیز شهرت دارد. از دیگر نام های این مکان تاریخی چند صد ساله، پاکوه است و مردم محلی سپرو نیز آن را با نام چهاردری می شناسند.

تکیه سقاخانه هندو کلا که به سقاتالار یا سقانفار هندو کلا معروف است و در بخش مرکزی آمل در مسیر جاده بابل به آمل در روستای هندو کلا واقع شده است. این سقانفار در سده 13 هجری قمری بنا شده است و در سال 1382 با شماره 8812 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید.

ابتدای قرن 16 میلادی پرتغالی ها به استعمار ایران پرداختند و در طی این سال ها قلعه های متعددی را در نواحی ساحلی دریای عمان و خلیج فارس بنا کردند. یکی از این قلعه ها در استان سیستان و بلوچستان و در ساحل شهر چابهار قرار گرفته است.