بهترین ایران

آرامگاه سید شمس الدین از مکان‌های تاریخی یزد است که در محله چهارمنار این شهر قرار دارد و قدمت آن به دوران ایلخانی برمیگردد و در سال 1313 به ثبت ملی رسیده. متاسفانه این بنا نیز مانند بیشتر آثار تاریخی این محل، نیمه ویران است و به همین دلیل کمتر مورد استقبال بازدیدکنندگان قرار می‌گیرد.

مجموعه شهدای فهرج مربوط به سده 9 هجری قمری است که در روستای فهرج قرار دارد. این بنای تاریخی با شماره 2444 در تاریخ 18 آبان 1378 در لیست میراث فرهنگی ایران قرار گرفت. این اثر عجاب انگیز مجموعه ای از بناهای ویران شده نظیر مقبره، مدرسه و خانگاه است.

بقعه شاه سید رضا مربوط به دوره صفوی است. این اثر در تاریخ 25 اسفند سال 1378 با شماره 2604 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. به علت سنگ قبری که نام شاه سید رضا بر روی آن نوشته شده است این نام را به آن داده اند.

احمد و شیخ محمد از ساکنان منطقه اسفنجرد (روستایی میان عزآباد و رستاق) بوده اند که بعدها تخریب شده. آنان به دلیل ظلم حاکم آن منطقه از آنجا مهاجرت کردند و به شهر یزد آمدند. این دو برادر عارف بسیار مورد احترام مردم بودند و در کتب تاریخی نیز از آنها نام برده شده.

آرامگاه سید گل سرخ اثری به جا مانده از قرن نهم هجری قمری می باشد که با شماره 7660 در تاریخ 17 اسفند سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

ابو بشر عمرو ابن عثمان یکی از دانشمندان زبان شناسی ایرانی و نگارنده اولین کتاب علم صرف و نحو زبان عربی بوده و با نام سیبویه شناخته می شده. به همین جهت به سیبویه نحوی نیز معروف می باشد. ویه به معنای منسوب به چیزی بودن است و سیبویه به معنای منسوب به سیب است.

امامزاده ابراهیم یکی از دو امامزاده معروف شهر آمل است که در قبرستانی به وسعت ۵ هکتار قرار دارد و از بناهای تاریخی شهر آمل و استان مازندران به حساب می آید. در کنار این بقعه یک مسجد هم وجود دارد که باعث شده افراد بیشتری برای زیارت به این امامزاده بروند.

پیر عطا، یکی از نوادگان امام موسی بن جعفر است و سید العلما پیر عطا نام گرفته بود. مشخص نیست وی در چه تاریخی فوت کرده اما متولی امامزاده می گوید مقبره و صحن اطراف آن حدود 250-300 سال پیش، در دوران قاجاریه بنا شده است.

در محله دولاب و سلیمانیه در محوطه گورستان روس و یونان آرامگاهی با سبک معماری روسی به چشم می خورد که معمار آن نیز نیکلای مارکف روسی است. به دلیل اینکه هیچ قبری در این آرامگاه وجود ندارد دو روایت در مورد صاحب این آرامگاه وجود دارد.

شیراز محل زندگی بسیاری از شعرا و پادشاهان بوده و به همین جهت از جمله بناهای دیدنی موجود در این شهر می توان به وجود آرامگاه های متعدد اشاره کرد. جلال الدین شاه شجاع که لقبش ابوالفوارس است یکی از پادشاهان آل مظفر بوده است.