بهترین مراکز دیدنی ایران

یکی از خوش نویس های بزرگ و مشهور خط نستعلیق میر عماد حسن قزوینی است که از هنرمندان قرن 10 قمری به شمار می رود. او نه تنها در ایران و در دربار صفوی نام دار بود، بلکه آوازه اش به قلمرو حکومت عثمانی و دربار گورکانیان هند نیز رسیده بود.

واله را می توان از شعرا و خوشنویسان مربوط به اواخر حکومت زندیه و اوایل دوران حکومت فتحعلی شاه قاجار دانست. او علاوه بر شعر و خط در فنون ادبی، عربی، عرفان، حکمت و ریاضیات نیز دانشمند بود و مورد احترام بزرگان قرار داشت.

شهشهان یکی از محله های قدیمی اصفهان است. این محله در شمال مسجد عتیق از خیابان ابن سینا شروع می شود، سپس از مسجد جامع عبور می کند و در انتها به میدان امام علی می رسد. محله شهشهان به دلیل این که شاه نشین بوده به این اسم خوانده می شود.

آرامگاه ساروتقی از آرامگاه های بسیار قدیمی اصفهان به شمار می رود. این بنا محل دفن ساروتقی اصفهانی، از افراد سرشناس صفویه بود. این مسجد هرچند صحن چندان بزرگی ندارد ولی گنبد منحصر به فردی دارد و معماری آن از نمونه های خاص آن زمان است.

آرامگاه آقا محمد بید آبادی یکی دیگر از بقعه های مورد توجه اصفهانیان در قبرستان قدیمی و تاریخی تخت فولاد است. این آرامگاه علی رغم خواسته آقا محمد بید آبادی، 120 سال بعد از وفاتش بر روی قبر وی ساخته شد. او در جوار پدرش به خاک سپرده شده بود.

آرامگاه الراشد بالله، در واقع آرامگاه یکی از خلفای عباسی می باشد. پدر وی خلیفه پیشین عباسی بود و با نام مسترشد شناخته می شد. مسترشد تعهداتی برای پرداخت باج به مسعود بن محمد بن ملکشاه سلجوقی داشت.

صاحب بن عباد یکی از شعرا، نویسندگان، و وزرا شیعه در دربار رکن الدوله دیلمی بود و آرامگاهش در اصفهان قرار دارد. بنا آرامگاه او شبیه بقعه های 4 ایوانی است و یکی از ایوان ها کفش کن می باشد. سقف بقعه گنبدی شکل آن با نقوشی زیبا مزین شده است.

میر فندرسکی یکی از دانشمندان خوش شانس زمانه اش بود، زیرا در زمانی به دنیا آمد و در موقعی شکوفا شد که حکومت سر سازگاری با دانشمندان را داشت و مانند فردوسی یا ابن سینا مجبور نبود برای حفظ جانش تلاش کند.

قدمت این اثر به دوران قاجار باز می گردد. زیارتگاه شیخ عبدالله بهابادی بنایی خشتی با دو ورودی از سمت های شرق و غرب می باشد، ورودی غربی دو ایوانچه دارد که با پله هایی به پشت بام مقبره می رسد.

آرامگاه شیخ عبدالله مروست یزد با قدمتی که به دوران صفوی باز می گردد و با شماره 2769 به عنوان یکی از آثار ملی ایران توسط سازمان میراث فرهنگی کشور به ثبت رسیده است. این بقعه در گذشته محلی خانگاه مانند بوده که بعدتر به مزار تبدیل شده است.