بهترین مراکز دیدنی ایران

خانه شهید دکتر بهشتی در اصفهان متعلق به شخص ایشان بوده و از آثار دوره پهلوی محسوب می شود. این خانه 220 متر مربع مساحت دارد و بنا آن در 2 طبقه ساخته شده است. فضا های خانه در اضلاع شمالی و جنوبی حیاط قرار گرفته اند.

استان مازندران همواره از مقاصد گردشگری محبوب شمال کشور بوده که بیشتر به دلیل مناظر طبیعی زیبا و آب و هوای معتدل خود شناخته شده است. با این حال، این استان علاوه بر جاذبه های گردشگری طبیعی، آثار تاریخی بسیاری نیز دارد که بازدید از آنها نیز خالی از لطف خواهد بود.

عمارت با شکوه و زیبای مقدم از خانه های تاریخی شهر تهران است. این بنای چشم نواز در دوره قاجار ساخته شد و مالک آن احتساب الملک و خاندان وی بودند که در نهایت به فرزندش، محسن مقدم رسید. محسن مقدم از پایه گذاران دانشگده هنرهای زیبای تهران بود.

خانه محمدحسن مدرس در محله عودلاجان در واقع خانه ای است که وی از وزیر مختار فرانسه در سال 1289 اجاره کرد. وقتی مدرس به عنوان مجتهد ناظر بر مصوبات مجلس تعیین شد از اصفهان به تهران آمد و این خانه را اجاره کرد.

قدمت خانه موید علایی به دوره قاجار یعنی بیش از 130 سال پیش بر می گردد. این بنا محل زندگی دکتر سید حسین علایی، فرزند سید یحیی موید علایی بوده است که اکنون به عنوان بنیاد ایران شناسی از آن استفاده می شود.

پارک میرزا کوچک خان با 32325 متر مربع مساحت، زمین های ورزشی، استخر شنا، شهربازی و کتاب خانه کودک و نوجوان را در خود جای داده است. این بوستان در نزدیکی حرم مطهر امام رضا قرار دارد. خیابان کشی های داخل پارک تردد در آن را راحت کرده و بسیار مورد توجه زائرین قرار می گیرد.

مدرسه میرزا ابوالحسن خان معمار باشی از جمله مدارس علمیه قدیمی در جنوب شهر تهران، در محله امامزاده یحیی می باشد. بر طبق کتیبه بالای سر در مسجد، سال ساخت این مسجد به سال ۱۳۰۳ هجری شمسی بر می گردد.

تالار آینه یکی از 12 تالار و موزه موجود در کاخ گلستان است که از سال 1253 تا 1261 ساخت آن به دراز کشید. از آنرو این تالار را آینه خواندند که تمام دیوارهای آن آینه کاری شده است. 3 سال ساخت تالار به دست حاج ابراهیم خان معمارباشی ملقب به صنیع الملک طول کشید.

یکی از خوش نویس های بزرگ و مشهور خط نستعلیق میر عماد حسن قزوینی است که از هنرمندان قرن 10 قمری به شمار می رود. او نه تنها در ایران و در دربار صفوی نام دار بود، بلکه آوازه اش به قلمرو حکومت عثمانی و دربار گورکانیان هند نیز رسیده بود.

این بنا را امیر غیاث الدین به عنوان مقبره خویش در سال 807-817 قمری ساخته بود و اکنون به عنوان مسجد استفاده می شود. مسجد هفتاد و دو تن در سال 1311 شمسی به ثبت ملی رسیده است. بنای بازمانده از قرن نهم قمری، یک فضای چهار طاقی، گنبد دو پوسته، دو مناره و یک ایوان دارد.