مرتب سازی براساس:
مسجد جامع اپیلیکچی در سال 1201 توسط ابولفضل عبدالجبار تبریزی ساخته شده، مسجدی واقع در خیابان علاءالدین کنونی که در سال 1332 به کمک سامونجه ابوبکر بازسازی و گسترش یافت. این مسجد به دلیل قرار گرفتن در بازار قدیمی الیاف سازان و ریسمان فروشان به این نام نیز خوانده می شود.
می توان از موزه مدرسه اینچه مناره به عنوان یکی از بهترین و مشهورترین شاهکارهای معماری سلجوقی نام برد، یکی از برجسته ترین ساختمان های قونیه که در ضلع غربی تپه علاءالدین قرار گرفته و در سال 1267 به عنوان یک حوزه علوم الهی مسلمانان بنا گردید و امروزه از آن به عنوان موزه آثار سنگی و چوبی استفاده می شود.
ساخت و ساز این مسجد قابل توجه توسط پژوهشگر بزرگ حاجی وزیر زاده در سال 1988 آغاز گردید. مجتمع حاجی وزیرزاده با ظرفیت 10 هزار نفر در مرکز شهر قرار گرفته و شامل دفتر نشریه، مهمانخانه و دفتر مجتهد می باشد. این مسجد دارای دو مناره با سه بالکن می باشد.
می توان از این مقبره که در موزه مولانا واقع شده است به عنوان شاهکاری از دوران سلجوقی نام برد، مقبره ای 16 وجهی که مخروطی در بالای آن قرار دارد. این بنا بر روی 4 پایه پهناور شبیه به پای فیل تکیه داده شده است و پیکر بزرگ مرد هنر پارسی حضرت مولا به همراه پدر، پسر و تعدادی از مریدانش در آنجا آرام گرفته اند.
موزه کاشی در واقع یک مدرسه قدیمی الهیات در قونیه بوده که در سال 1251 ساخته شد. دیواره های داخلی این موزه از کاشی های زیبایی پوشیده شده اند، نمونه هایی بسیار عالی از دوران سلجوقی که هنوز هم تقریباً سالم مانده اند. در حال حاضر از این مدرسه به عنوان موزه ای برای نمایش و حفاظت کاشی های میناکاری دوران سلجوقی استفاده می شود.
این مقبره در گورستان مصلی (Musalla) قرار گرفته و به سبکی متفاوت از سایر مقبره های دوران سلجوقی طراحی شده است. اکثر بخش های آن با سنگ های حکاکی شده ساخته شده و بقیه آجرهای ساده اند و ایوان داخل طاق آن با موزائیک های زیبایی مزین شده اند.
ساختمان این موزه با اهداف آموزشی برای اولین بار با نام موزه قوم نگاری در سال 1975 افتتاح گردید. در طبقه زیرین این ساختمان سه طبقه یک عکاسی، بایگانی ها، متعلقات و اموال و فروشگاه مطالعات تحقیقاتی به چشم می خورد. طبقه همکف آن میزبان یک اتاق نمایش گسترده می باشد.
می توان از این مسجد به عنوام یکی از زیباترین و بزگترین آثار تاریخی این دیار از زمان گذشته تا کنون نام برد، مسجدی واقع در مرکز شهر بی شهیر که از شمال تا جنوب در یک زمین مستطیلی شکل کشیده شده است. این مسجد علاوه بر دورازه اصلی دارای دو دروازه در غرب و شرق نیز می باشد.
بی شهیر نام یک شهر و منطقه ای بزرگ از استان قونیه در منطقه آکدنیز ترکیه است، شهری که در جنوب غربی سواحل دریاچه بی شهیر قرار گرفته. مسیرهای پرشیب و جنگل های سرسبز رشته کوه های تاروس در این منطقه از محبوبیت و شهرت خاصی برخوردارند.
می توان از مسجد جامع عزیزیه به عنوان نمونه ای برجسته از معماری اواخر دوران عثمانی نام برد، مسجدی واقع در مرکز شهر قونیه که در طی سال های 1671 تا 1676 توسط سیخ احمد (Shayh Ahmed) داماد مصطفی پاشا ساخته شد. بنای این مسجد در اثر آتش سوزی تخریب شد اما با کمک مادر سلطان عبدالعزیز مرمت و بازسازی گردید.