بهترین مراکز دیدنی ایران

موزه ارتباطات در خیابان سپه در واقع اولین ساختمان پست ایران می باشد که بین سالهای 1313-1307 هجری شمسی در زمینی به مساحت شش هزار متر مربع و زیر بنای پانزده هزار متر مربع توسط یک معمار ایرانی-گرجی به نام نیکلای مارکف ساخته شده است.

موزه جواهرات ملی محل نگهداری کلیه جواهرات باقیمانده از دوره صفویه تا به امروز می باشد. هر کدام از اشیا داخل این موزه برای خود داستانی دارند و فراز و نشیب هایی را طی کرده اند. تا قبل از دوره پهلوی هیچ کدام از پادشاهان اقدام به جمع آوری جواهرات حکومتی نکرده بودند.

موزه عبرت در خیابان یارجانی یکی از فرعی های خیابان کوشک مصری، در واقع زندان مخالفان رژیم پهلوی بوده است. در این موزه مخوف با عکس ها و سرگذشت زندانیان این زندان آشنا می شوید. مجسمه هایی هم به عنوان تمثیل بعضی از زندانیان ساخته شده اند.

موزه ایران باستان یکی از بخش های موزه ملی ایران است که کار خود را رسما در سال 1316 هجری شمسی آغاز کرد. ساختمان این موزه در سه طبقه اختصاص به نمایش عتیقه جات مربوط به دوران پارینه سنگی تا عصر آهن دارند.

موزه ملی ایران از دو بخش موزه ایران باستان و موزه باستان شناسی و هنر اسلامی ایران تشکیل شده است. در سال 1308 به دستور رضا شاه طرح این موزه کشیده شد و در بین سالهای 1314 تا 1316 ساخت آن به اتمام رسید.

خانه تیمورتاش یک خانه 160 ساله قجری است که مانند تمام خانه های قاجاری از گچبری های زیبا بی بهره نمانده است. دیوارهای سبز آبی خانه که با گچبری های طلایی و ارسی های رنگی تزیین شده اند بسیار زیبا و چشم نواز می باشند.

خانه محمدحسن مدرس در محله عودلاجان در واقع خانه ای است که وی از وزیر مختار فرانسه در سال 1289 اجاره کرد. وقتی مدرس به عنوان مجتهد ناظر بر مصوبات مجلس تعیین شد از اصفهان به تهران آمد و این خانه را اجاره کرد.

خانه موتمن الاطبا با صد و سی سال قدمت، اولین خانه سه طبقه ساخته شده در تهران است که متعلق به میرزا زین العابدین دنبلی ضرابی معروف به موتمن الاطبا اولین فارغ التحصیل مدرسه دارالفنون می باشد. وی یکی از حاذق ترین پزشکان در دربار ناصرالدین شاه بود.

مسجد چند صد ساله تاریخانه دامغان با قدمت ساسانی در ابتدا کاربری آتشکده داشت اما در قرن 2 قمری به مسجد تبدیل شد و بنای آن نیز گسترش یافت. به نوعی می توان گفت این مجموعه ارزشمند از نخستین مساجد ایران به شمار می رود و از مراکز اصلی عارفان و صوفیان محسوب می شود.

مقبره پیر علمدار با قدمتی بیش از 10 قرن یکی از این آثار ارزشمند محسوب می شود. این آرامگاه مدور یکی از ابتدایی ترین مقبره ها به شمار می رود و دومین برج ایران است. آرامگاه پیر علمدار محل دفن ابو جعفر محمد بن ابراهیم، پدر ابوحرب بختیار، از فرمانروایان حکومت آل زیار است.