بهترین مراکز دیدنی ایران

گفته می شود زمانی فرد زاهدی به نام مرتاض علی در این مکان به عبادت می پرداخته و به همین سبب این مکان برای مردم شیراز مکانی مقدس شناخته می شود و داستان ها و روایاتی از چله گرفتن و برآورده شدن حاجات در این مکان بیان می کنند.

معماری اصیل ایرانی این خانه در عین سادگی خاص است و همین امر باعث جذابیت آن شده است. این ساختمان با قدمتی 2.5 قرنی در سال 1394 مرمت شد و امروزه به هتلی با کیفیت هتل های 4 ستاره تبدیل شده است.

ملاباشی، منجم ناصر الدین شاه در زمان سلطنت ظل السلطان بود. او مالک کوچه و این بنا بود که همچون انسانی فرهیخته از خانه خود برای فعالیت های فرهنگی و مذهبی استفاده می کرد. در زمان خرید او، این خانه به این اندازه بزرگ و زیبا نبود.

شیراز پر از خانه های زیبا و قدیمی از دوران زندیه و قاجار است. یکی از قدیمی ترین این خانه های تاریخی دیدنی، خانه محتشم می باشد. این خانه در نزدیکی دیوان خانه وکیل، آب انبار وکیل و ارگ کریمخانی قرار گرفته است.

یکی از خانه های چشم نواز قجری در کاشان، خانه تاریخی محسنی آراسته است. این خانه 3 طبقه زیرزمین، همکف و طبقه اول دارد که 2 زیر زمین در اضلاع شمالی و غربی را در خود جای داده است. اتاق های آن نیز در اضلاع شمالی و جنوبی ساخته شده اند.

خانه شهید دکتر بهشتی در اصفهان متعلق به شخص ایشان بوده و از آثار دوره پهلوی محسوب می شود. این خانه 220 متر مربع مساحت دارد و بنا آن در 2 طبقه ساخته شده است. فضا های خانه در اضلاع شمالی و جنوبی حیاط قرار گرفته اند.

خانه محمد حسنی ها اثری به جا مانده از دوران صفوی می باشد که در تاریخ 30 تیر سال 1384 با شماره 12130 به عنوان یکی از اثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه زیبا که در گذشته کاربردی مسکونی داشته است اکنون نیز به عنوان یک خانه مسکونی استفاده می شود.

خانه محمد آقا ابویی مهریزی یکی از خانه های زیبای شهر یزد است که از دوران قاجار باقی مانده و به علت معماری خاص و ارزش تاریخی که از آن برخوردار است، توسط سازمان میراث فرهنگی ایران با شماره 16569 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

برج مبارکه اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 8681 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این برج 7 متری با مصالحی نظیر خشت و گل در دو طبقه ساخته شده است.

قدمت خانه موید علایی به دوره قاجار یعنی بیش از 130 سال پیش بر می گردد. این بنا محل زندگی دکتر سید حسین علایی، فرزند سید یحیی موید علایی بوده است که اکنون به عنوان بنیاد ایران شناسی از آن استفاده می شود.