بهترین ایران

یکی از بناهای آرامگاهی دیدنی شیراز، آرامگاه ابوعبدالله ابن خفیف از عرفای قرن سوم و چهارم هجری است. ابن خفیف شیرازی را با نام هایی چون شیخ السلام، شیخ کبیر و شیخ المشایخ نیز می شناسند. ابن خفیف از عرفای صوفی مسلک و بنیان گذار فرقه خفیفیه بوده است.

قدمت این بقعه به دوران حکومت عضد الدوله دیلمی باز می گردد. اولین بازسازی های آن توسط تیموریان صورت گرفت و در نهایت در دوران پهلوی مرمت گسترده ای روی این بقعه متبرکه به دستان هنرمند حبیب الله جوکار با سرپرستی مهندس پیروانی از معماران زبده آن دوره انجام شده است.

شیراز محل زندگی بسیاری از شعرا و پادشاهان بوده و به همین جهت از جمله بناهای دیدنی موجود در این شهر می توان به وجود آرامگاه های متعدد اشاره کرد. جلال الدین شاه شجاع که لقبش ابوالفوارس است یکی از پادشاهان آل مظفر بوده است.

ابو بشر عمرو ابن عثمان یکی از دانشمندان زبان شناسی ایرانی و نگارنده اولین کتاب علم صرف و نحو زبان عربی بوده و با نام سیبویه شناخته می شده. به همین جهت به سیبویه نحوی نیز معروف می باشد. ویه به معنای منسوب به چیزی بودن است و سیبویه به معنای منسوب به سیب است.

سهراب سپهری از شعرا بنام معاصر ما بود. او در خانواده ای با طبع لطیف به دنیا آمده بود و جذب ادبیات و هنر گشته بود. سهراب علاوه بر شعر سرایی نقاشی نیز می کرد. او بعد ها کتاب های شعر و ادبیات نثر نوشت که نام برخی از این کتاب ها هشت بهشت و اتاق آبی است.

آرامگاه کاوه آهنگر در دهی به نام مشهد کاوه یا مشهد آهنگران قرار دارد. در کتاب جغرافیای نظامی ایران، رزم آرا می نویسد در روستاهای مشهد کاوه، بردشاه، جمالو و اورگان مردمانی زندگی می کنند که خود را نوادگان کاوه آهنگر می دانند.

در سرتاسر ایران نشانه هایی از رشادت ها و شجاعت های سرداران جنگ ها در طول تاریخ به چشم می خورد. برای برخی از این سرداران مقبره هایی ساخته اند تا نام آنها زنده بماند. دیدن این مقبره ها با شاخصه های معماری و هنری مختص خود ارزشمند است.

از مشهورترین جاذبه های گردشگری شهر شیراز آرامگاه مشاهیری همچون لسان الغیب حافظ، سعدی شیرین سخن و شاه چراغ هستند. در این شهر اما آرامگاه های ارزشمند دیگری نیز وجود دارند که از شهرت کمتری برخوردار هستند؛ نمونه آنها آرامگاه عارف بزرگ قرن ششم قمری، شیخ روزبهان است.

شهر شیراز در بین شهرهای کشورمان دارای بیشترین تعداد آرامگاه امامزادگان می باشد. یکی از این امامزادگان بزرگوار که ارامگاه ایشان همواره محلی برای توسل و تزرع می باشد، سید تاج الدین غریب، فرزند جعفر بن فضل بن علی بن ابی طالب(ع)، هستند.

بنا بر اعتقاد مردم مزار شیخ بهاالدین در این محل قرار گرفته و نام نجم الدین شیخ محمود بن شمس الدین شیخ محمد بهاالدین بر روی سنگ قبری که در این آرامگاه دیده می شود نوشته شده است.