بهترین مراکز دیدنی ایران

شهر شیراز در بین شهرهای کشورمان دارای بیشترین تعداد آرامگاه امامزادگان می باشد. یکی از این امامزادگان بزرگوار که ارامگاه ایشان همواره محلی برای توسل و تزرع می باشد، سید تاج الدین غریب، فرزند جعفر بن فضل بن علی بن ابی طالب(ع)، هستند.

ابن باکویه شیرازی، جهانگرد و شاعر ایرانی، از عرفای صوفی مسلک صده چهارم و پنجم هجری بوده که به باباکوهی شهرت یافته است. آرامگاه باباکوهی که متعلق به پس از اسلام است و قدمتی به اندازه دوره آل بویه دارد یکی از مکان های تاریخی و دیدنی شهر شیراز است.

آرامگاه شیخ عبدالله مروست یزد با قدمتی که به دوران صفوی باز می گردد و با شماره 2769 به عنوان یکی از آثار ملی ایران توسط سازمان میراث فرهنگی کشور به ثبت رسیده است. این بقعه در گذشته محلی خانگاه مانند بوده که بعدتر به مزار تبدیل شده است.

بنا بر اعتقاد مردم مزار شیخ بهاالدین در این محل قرار گرفته و نام نجم الدین شیخ محمود بن شمس الدین شیخ محمد بهاالدین بر روی سنگ قبری که در این آرامگاه دیده می شود نوشته شده است.

آبش خاتون، دختر اتابک سعد بن سعد زنگی وترکان خاتون، در قرن هفتم هجری قمری ملکه ایران بوده و به عنوان تنها حکمران زن این استان شناخته می شود. ملکه آبش خاتون عروس یازدهمین پسر هلاکو خان مغول، در حدود 22 سال بر مسند پادشاهی نشست و در این بین زندگی خود را در شیراز و تبریز سپری کرد.

این امامزاده متعلق به یکی از نوادگان امام صادق (ع) می باشد که در بین مردم با نام های سید فتح الله، سید ابوالفتح، سیدفتح و سید فتح الرضا نیز شناخته می شود. همچنین بر طبق نوشته روی یک زیلو این امامزاده تحت عنوان سلطان سیف الدین نیز یاد می شود.

بقعه شیخ زین الدین علی خاموش اثری به جا مانده از قرن های دهم و یازدهم هجری قمری می باشد که در تاریخ 9 اردیبهشت سال 1382 با شماره 8555 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بقعه متعلق به شیخ علی خاموش می باشد.

مجموعه شهدای فهرج مربوط به سده 9 هجری قمری است که در روستای فهرج قرار دارد. این بنای تاریخی با شماره 2444 در تاریخ 18 آبان 1378 در لیست میراث فرهنگی ایران قرار گرفت. این اثر عجاب انگیز مجموعه ای از بناهای ویران شده نظیر مقبره، مدرسه و خانگاه است.

آرامگاه سید گل سرخ اثری به جا مانده از قرن نهم هجری قمری می باشد که با شماره 7660 در تاریخ 17 اسفند سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

احمد و شیخ محمد از ساکنان منطقه اسفنجرد (روستایی میان عزآباد و رستاق) بوده اند که بعدها تخریب شده. آنان به دلیل ظلم حاکم آن منطقه از آنجا مهاجرت کردند و به شهر یزد آمدند. این دو برادر عارف بسیار مورد احترام مردم بودند و در کتب تاریخی نیز از آنها نام برده شده.