بهترین مراکز دیدنی ایران

آرامگاه سردار مفخم اثری به جا مانده از دوران پهلوی است که در تاریخ 7 مهر سال 1381 با شماره 6309 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بنا به منظور مقبره شخصی و حسینیه به دستور صاحب قبر یعنی علی اکبر خان مفخمی ساخته شده است.

قدمت این بقعه به دوران حکومت عضد الدوله دیلمی باز می گردد. اولین بازسازی های آن توسط تیموریان صورت گرفت و در نهایت در دوران پهلوی مرمت گسترده ای روی این بقعه متبرکه به دستان هنرمند حبیب الله جوکار با سرپرستی مهندس پیروانی از معماران زبده آن دوره انجام شده است.

آرامگاه چهل دختران تفت یکی از آثار ارزشمند متعلق به قرن پنجم هجری قمری است که در 54 کیلومتری جنوب غربی تفت و در روستای توران پشت قرار دارد. به گفته اهالی روستای توران پشت، در این مقبره چهل دختر در یک زمان دفن شده اند که به همین دلیل نام چهل دختران را بر آن نهاده اند.

ابو بشر عمرو ابن عثمان یکی از دانشمندان زبان شناسی ایرانی و نگارنده اولین کتاب علم صرف و نحو زبان عربی بوده و با نام سیبویه شناخته می شده. به همین جهت به سیبویه نحوی نیز معروف می باشد. ویه به معنای منسوب به چیزی بودن است و سیبویه به معنای منسوب به سیب است.

واله را می توان از شعرا و خوشنویسان مربوط به اواخر حکومت زندیه و اوایل دوران حکومت فتحعلی شاه قاجار دانست. او علاوه بر شعر و خط در فنون ادبی، عربی، عرفان، حکمت و ریاضیات نیز دانشمند بود و مورد احترام بزرگان قرار داشت.

سهراب سپهری از شعرا بنام معاصر ما بود. او در خانواده ای با طبع لطیف به دنیا آمده بود و جذب ادبیات و هنر گشته بود. سهراب علاوه بر شعر سرایی نقاشی نیز می کرد. او بعد ها کتاب های شعر و ادبیات نثر نوشت که نام برخی از این کتاب ها هشت بهشت و اتاق آبی است.

یکی از بهترین انتخاب هایی که می توانید در سفر به قزوین داشته باشید زیارت امام زاده حسین است و به نام شازده حسین نیز شهرت دارد. شهرت و قدمت معماری و تاریخی مقبره شازده حسین غیر قابل چشم پوشی است. این مجموعه، قدیمی ترین امام زاده قزوین می باشد.

آرامگاه "عزیز الدین نسفی" معروف به "پیر حمزه سبزه پوش" یکی از آثار تاریخی دوره سلجوقیان است. عزیز الدین از دانشمندان پر آوازه در جهان است که آرامگاه او در شهر ابرکوه یکی از جاذبه‌های دیدنی و آثار زیبای این شهر می باشد.

یکی از خوش نویس های بزرگ و مشهور خط نستعلیق میر عماد حسن قزوینی است که از هنرمندان قرن 10 قمری به شمار می رود. او نه تنها در ایران و در دربار صفوی نام دار بود، بلکه آوازه اش به قلمرو حکومت عثمانی و دربار گورکانیان هند نیز رسیده بود.

صاحب بن عباد یکی از شعرا، نویسندگان، و وزرا شیعه در دربار رکن الدوله دیلمی بود و آرامگاهش در اصفهان قرار دارد. بنا آرامگاه او شبیه بقعه های 4 ایوانی است و یکی از ایوان ها کفش کن می باشد. سقف بقعه گنبدی شکل آن با نقوشی زیبا مزین شده است.