بهترین مراکز دیدنی ایران

در قلب شهر تهران هنوز بقایای آسیاب های آبی مربوط به دوران قاجاریه وجود دارد که گندم مردم محل را تا همین 50 سال گذشته آرد می کرده اند، اما اینک تبدیل به خرابه هایی شده اند که بیشتر محل تجمع معتادین است. یکی از این آسیاب ها آسیاب والی است.

در دوره صدر اعظمی میرزا یوسف آشتیانی در عهد ناصرالدین شاه قاجار در محله ای که به یمن آبهای شمیران، سبز و خرم بود، یک آسیاب آبی با معماری دوره قاجار در این محله تاسیس شد. 60 سال پیش این آسیاب برای مدتی کوتاه در اختیار آموزش و پرورش قرار گرفت.

اگرچه جنگل ها و دریای خزر از مقاصد گردشگری محبوب استان مازندران هستند، جاذبه های تاریخی این استان هم دست کمی از جاذبه های طبیعی آن ندارند و بازدید از آنها شما را ناامید نخواهد کرد.

آب‌انبار وقت و ساعت جزوی از مجموعه و میدان وقت و ساعت یزد در محله فهادان است که شامل حسینیه، میدان، نخل، بقعه سید رکن الدین و آب‌انبار قدیمی است. همه ساله در این میدان مراسم عزاداری و جشن برگراز می‌شود.

یکی از بناهای تاریخی شهر ساری آب انبار نو در نزدیکی خیابان 18 دی است که در زبان محلی به نام نوانبار نیز شناخته می شود. این آب انبار توسط خورشید خانم که از خاندان معروف کنی ها بوده در زمان قاجاریه ساخته شده است.

ساری یکی از مقاصد گردشگری محبوب در شمال کشور است که همواره در تمامی فصل ها میزبان مسافرانی از جای جای کشور بوده است. متاسفانه این شهر هم مانند اکثر شهرهای شمالی ایران بیشتر طبیعت زیبایش مورد توجه قرار گرفته.

آب در ایران قدیم مسئله ای مهم و معضلی بزرگ بوده است. این موضوع در نایین نیز مسئله بزرگی بود و دیدن قنات های تاریخی به ما نشان می دهد قدمت آنها به بیش از هزار سال می رسد و شاید به خاطر همین برخی از آن ها خشک شده اند.

به دلیل آب و هوای کویری شهر یزد، این شهر دارای آب انبارهای بسیاری است اما آب انبار 6 بادگیری به دلیل معماری متفاوتش، شهرت جهانی دارد. این آب انبار در محله تل یزد یا تپه یزد واقع شده که به شش بادگیر نیز معروف است.

آب انبار سید صحرا مربوط به دوره قاجار می شود و بارزترین ویژگی اش این است که دو سردر ورودی مجزا برای زرتشتیان و مسلمانان دارد. این اثر با شماره 2467 در 19 مهر سال 1378 به ثبت ملی رسیده است.

یکی از خاص ترین آب انبارهای شهر کویری یزد آب انبار ستی فاطمه یا آب انبار میدان امیر چخماق می باشد که از دوران تیموری باقی مانده است و در تاریخ 16 اسفند سال 1384 با شماره 14856 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.