بهترین مراکز دیدنی ایران

هیچ گونه سنگ یا اثری که نشان دهنده بانی و زمان تاسیس مسجد باشد در این بنا به چشم نمی خورد اما افراد محلی به این باورند که این مسجد توسط بلبل، وزیر شاه یحیی مظفری ساخته شده است.

مسجد جامع خویدک اثری به جا مانده از دوران تاریخی پس از اسلام می باشد. از نظر موقعیت جغرافیایی این مسجد در شمال روستای خویدک و در مجاورت با قلعه و آسیاب آبی خویدک قرار گرفته است و اتفاقا مسجد پنجه علی نیز در نزدیکی آن بنا شده است.

کنیسه یا عبادتگاه یهودیان ملا آقا بابا ملا حیدر اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که با شماره 3616 در تاریخ 25 اسفند سال 1379 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

بر اساس منابع تاریخی بانی این اثر زیبا و ارزشمند که زمانی محل تجارت مردم بوده است نامشخص می باشد اما محلی های آن منطقه بر این باورند که این تیمچه متعلق به مرحوم هراتی می باشد.

از آنجایی که شهر یزد شهری با آب و هوای گرم بوده است از قدیم برخی خیرین به جای وقف مکان هایی نظیر حسینیه و مسجد، آب انبار می ساختند و آن را در خدمت مردم قرار می دادند به همین دلیل به عنوان مثال در کنار مسجد جامع به فاصله خیلی کم چهار آب انبار قرار گرفته است.

بقعه شیخ زین الدین علی خاموش اثری به جا مانده از قرن های دهم و یازدهم هجری قمری می باشد که در تاریخ 9 اردیبهشت سال 1382 با شماره 8555 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بقعه متعلق به شیخ علی خاموش می باشد.

در میان بناهای تاریخی شهر کویری یزد، خانه های آن به لحاظ معماری و تاریخی، از اهمیت ویژه ای برخوردارند. معماری خاص این خانه ها واقعا تحسین برانگیز است و از همین رو گردشگران بسیاری به سمت این شهر و بازدید از خانه هایش جذب می شوند.

مسجد حظیره اثری باقی مانده از سال 843 هجری می باشد که توسط حاج شمس الدین محمد بن زین الدین علی شاه میبدی ساخته شده است. گفته می شود ایشان این مسجد را برای استفاده و اسکان افراد تهی دست و همچنین به منظور عبادت و نماز خواندن بنا کرده است.

مسجد تبریزیان اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9111 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بر اساس منابع تاریخی بانی این اثر مشخص نیست و گمان می رود که دلیل نام تبریزیان که بر روی این مسجد گذاشته شده است محله تبریزیان باشد.

آب انبار بولمیری اثری به جا مانده از دوران صفوی می باشد که در تاریخ 17 اسفند سال 1381 با شماره 7769 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. ملک قاسم طبق وصیت پدرش خواجه محمدعلی این آب انبار را در سال 1047 هجری قمری ساخته است.