بهترین ایران

ساری به عنوان مرکز استان مازندران، دارای بخش های مختلفی است که هرکدام زیبایی های خاص خود را دارند. دودانگه یکی از بخش های شهرستان ساری در استان مازندران است که دو دهستان بنافت و فریم را در خود جای داده است.

روستای کلکنار واقع در بخش چهاردانگه ساری و دهستان پشتکوه، یکی از روستاهای زیبای استان مازندران است که برای فرار از هیاهوی زندگی شهری و لذت بردن از مناظر طبیعی، مقصدی عالی محسوب می شود. این روستا در 90 کیلومتری جنوب شهر ساری قرار دارد.

روستای اروست یکی از ده ها روستا و مقاصد گردشگری استان مازندران است که در بخش چهاردانگه شهرستان ساری قرار دارد. این روستا در فاصله 44 کیلومتری کیاسر و در فاصله 100 کیلومتری ساری قرار گرفته است که باعث می شود مقصدی ایده آل برای یک سفر یک روزه از هر یک از این دو شهر باشد.

ساری یکی از جذاب ترین شهرهای استان مازندارن است که با جاذبه های طبیعی بی شمارش همواره گردشگران بسیاری را به سمت خود جذب کرده است. پارک حیوانات ساری یکی از پربازدیدترین مکان های دیدنی در 10 کیلومتری این شهر در منطقه ذغال چال روستای طاهرده است.

قلعه ابرندآباد اثری به جا مانده از دوران ساسانی می باشد که با شماره 6318 در سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این قلعه اثری از ابرند یکی از سرهنگ های ایراندخت دختر خسرو پرویز است.

کنیسه کمال یکی از قدیمی ترین کنیسه های استان یزد، اثری به جا مانده از دوران صفوی می باشد که با شماره 6333 در تاریخ 7 مهر سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شده است.

این مدرسه تاریخی به همراه آثار تاریخی دیگری نظیر باغ دولت آباد، قیصریه، میدان خان و جنب آباد توسط محمد تقی خان بن میرزا محمدباقر بافقی مشهور به خان بزرگ ساخته شده است.

مسجد تبریزیان اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9111 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بر اساس منابع تاریخی بانی این اثر مشخص نیست و گمان می رود که دلیل نام تبریزیان که بر روی این مسجد گذاشته شده است محله تبریزیان باشد.

خانه وکیلی اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9109 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه در گذشته به صورت خصوصی مورد استفاده بوده است.

خانه زرگر یزدی اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 9 اردیبهشت سال 1382 با شماره 8537 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه به دلیل برخورداری از موقعیت جغرافیایی عالی همواره مورد توجه بسیاری از افراد بوده است.